Blog Petra | ‘Lang zal je leven, lieve Lennard’

Negen jaar geleden

Deze week is het negen jaar geleden dat Lennard stierf. Al een hele tijd, maar de herinneringen aan die dag zijn nog helder. Hij lag in de grote bedbox in de kamer en ik was al een aantal nachten bij hem gebleven om te waken en hem bij te staan. Mijn ventje was zo ziek dat ik hem niet alleen kon en wilde laten.

‘Mijn ventje was zo ziek, ik wilde hem niet alleen laten’

Rust

Het was op een vroege ochtend rond half 7. Na een lange nacht waarin Lennard steeds verder wegraakte zuchtte hij nog één keer. Ik zag de uitdrukking op zijn lieve gezichtje veranderen. In plaats van strijd en pijn zag ik rust en ontspanning.

Intens verdrietig

Wat was ik intens verdrietig, omdat ik hem los moest laten. Omdat ik nooit meer met hem zou knuffelen en zijn aandoenlijke gezichtje niet meer zou lachen. Maar voor hem was ik blij, omdat hij na negen jaar niet meer ziek hoefde te zijn en het lijden klaar was. De eerste tijd heb ik daar meer om moeten huilen dan om het enorme missen dat er was.

Contrast

Op die woensdagochtend kwam mijn wereld voor de eerste keer tot stilstand. Het werd stil in mijn hart en stil in mijn huis. Terwijl ik probeerde te begrijpen wat er was gebeurd, hoorde ik de buren vrolijk: “Lang zal ze leven” zingen. Ons buurmeisje, van dezelfde leeftijd, vierde op die dag haar verjaardag. Bij ons was verdriet en rouw gekomen. Eén muur verder heerste vrolijkheid en feestvreugde. Een groter contrast kon er op dat moment niet zijn.

‘Bij ons was rouw en verdriet, bij de buren was het feest’

Verdrietig maar mooi

In de dagen daarna bereidden we het afscheid van Lennard met elkaar voor. Harrold schreef een lied dat hij tijdens de uitvaartdienst zong over fietsen in de Hemel. Met Wydo en Laura schilderde ik een regenboog op het kistje. Het was allemaal zo verdrietig, maar ook zo mooi om samen te mogen doen.

Regenbogen

Toen kwam de dag van de begrafenis, de dag waarop we definitief afscheid van Lennard moesten nemen. Het was één van de zwaarste dagen van mijn leven. Ondanks het grote verdriet, mocht ik die dag ook troost ervaren. Door de vele regenbuien die er vielen, stonden er talloze regenbogen in de lucht. Wie had kunnen bedenken dat het schilderen van de regenboog op zijn kistje zo mooi samen zou komen met dat teken van hoop aan de hemel?

Lang zal je leven

We lieten zijn lichaampje achter in het kleine grafje. Dat was ongelooflijk verdrietig om te moeten doen. Nog steeds kan ik huilen om het afscheid dat ik moest nemen, en nog steeds mis ik hem. Hoewel dat missen nu pijnlijk aanwezig is, weet ik dat ik hem ooit weer ga zien, net als Laura. In de hemel bij Jezus.

Het klopte wat de buren de buren zongen: “ Lang zal je leven!”, lieve Lennard.

—

Petra vertelde in de uitzending van Ik mis je over haar zoon Lennard. Bekijk het hier.