Blog Petra | Her­in­ne­rin­gen aan Wilfred zijn fijn, maar…

Opruimsessie

Het is zaterdag en mijn man Peter en ik zijn een middagje aan het uitzoeken en opruimen. Niet de gewone dagelijkse rondslingerende dingen, maar het grotere werk. Alle kinderen zijn nu het huis uit. Daarom proberen wij alles wat er door de jaren heen verzameld is en her en der in lades of dozen terechtgekomen is, te reduceren tot één overzichtelijke en hanteerbare portie per kind.

Na het overlijden van Wilfred hebben we de meeste van zijn spullen al uitgezocht. Maar regelmatig duikt er in en om het huis nog iets van hem op. Ook tijdens deze opruimsessie.

Een reis door het verleden

Het doorspitten van de dozen en de stapeltjes paperassen is één grote reis door het verleden van ons gezin. Al gauw zitten we te bladeren in schoolboeken en schriften van de kinderen. Ook nog een paar van Wilfred. Schriften met aantekeningen, maar vooral met heel veel grappige opmerkingen en tekeningetjes. Hij tekende graag. En ook niet onaardig…

We vinden een stapeltje theorieboeken. Voor brommer, auto, motor en vrachtwagen. Wilfred was gek op alles wat wielen en een motor heeft. Zo gauw als hij mocht en kon haalde hij daar zijn rijbewijs voor.

We stuiten op fototoestellen van vóór de tijd dat we foto’s met ons mobieltje maakten. Op de memorykaartjes staan zelfs nog foto’s! Wilfred op stage in Engeland. En foto’s van ons hele gezin toen we 25 jaar getrouwd waren. Onder in een doos ligt een vakantiekettinkje met zo’n klein surfboardje eraan. Van één van de twee jongens waarschijnlijk. Een scooteronderdeeltje, een Thunderbird poppetje.

Ik ‘zie’ Wilfred

De herinneringen buitelen over elkaar. Flitsen van ons leven met hem. En eigenlijk gaat dat al zo sinds zijn overlijden . Ik ‘zie’ hem in een baby’tje dat tijdens het drinken van zijn flesje in slaap valt. Ik ‘zie’ hem in een schooljongetje dat in zijn voetbaltenue naast zijn moeder fietst. In een jongeman met de pet over z’n ogen getrokken, onderuitgezakt achter het stuur van een auto die me passeert. In de olievlekken op de vloer van de schuur, in windsurfers op het Veluwemeer. Nieuwe haring op de markt. De koffiemokken uit zijn kerstpakket. Het gaat maar door. Ik verbaas me er voortdurend over hoeveel herinneringen en associaties ik heb. En ik ben er blij mee dat ze nog steeds gaan en komen.

Geen nieuwe herinneringen

Als we aan het eind van de dag alles netjes gesorteerd en geordend hebben overvalt me een gevoel van heimwee. Heimwee naar Wilfred. Naar de gesprekjes die ik af en toe met hem had. Als hij even z’n hart moest luchten. Als hij advies of bevestiging nodig had. Of als hij gewoon even een gekkigheidje of iets wat hij meegemaakt had met me deelde.

Maar ik heb ook heimwee naar ons gezin zoals het was. De chemie in ons gezin. De manier waarop de kinderen op elkaar reageerden en hoe we als gezin met elkaar omgingen. Heimwee naar het vertrouwde en bekende.

Het maakt me verdrietig. En opeens ben ik er weer even helemaal klaar mee. Dat ik zó blij moet zijn met herinneringen. Ik had de rest van mijn leven nieuwe herinneringen met hem willen maken.