Blog Patricia | ‘Het gaat niet goed, het gaat anders’

‘Goed’

Wat tot voor kort onmogelijk leek, is laatst ‘zomaar’ gebeurd: een bekende vraagt hoe het me gaat en zonder nadenken zeg ik: goed. Gedachteloos.

We hebben het over hoe fijn het zonnetje schijnt vandaag en hoe druk het is op het werk. Na het gesprekje zeggen we elkaar hartelijk gedag en geeft ze me nog mee dat ik er weer zoveel beter uitzie en ‘hoe goed ik het allemaal doe’. Ik loop door en voel de steen in mijn maag. Een brok verdriet dat daar altijd ligt.

Onzeker

Mijn kennis en ik zwaaien elkaar nog even lachend na. Er is meer dan een jaar voorbij en mensen zien graag dat het beter met me gaat. Hoe goed het ook is bedoeld, het maakt me onzeker. Hoelang kan ik nog hetzelfde antwoord herhalen? Namelijk dat ik Mikki zo mis. Dat ik wandel, werk en nieuw vrijwilligerswerk doe, maar dat niets daarvan de leegte vult.

Mag ik vertellen over hoe fijn ik het vond dat ik de eerste geboortedag na haar overlijden zoveel mooie, troostende kaarten in de brievenbus vond. Hoe ik daarom dit jaar weer uitkeek naar de kaarten in de brievenbus. En dat ik zo teleurgesteld en verdrietig was, toen ik zag dat er dit jaar nog maar een enkele kaart in lag.

‘Ik zie de zon schijnen, maar ik voel het niet echt’

Of zijn mijn verwachtingen te hoog en zou ik al wat verder mogen zijn? Durf ik nog te zeggen, dat ik de zon weliswaar zie schijnen, maar dat ik het niet echt voel?

Lieve Mikki, in het eerste jaar vond ik regelmatig haarspelden en elastiekjes. Soms met jouw blonde haartjes er nog in. In een la, onder de bank of in de auto. Of stuivers, want die verzamelde jij. Nog lang kwam ik die overal tegen. In de slaapkamer onder het matras, in een hoekje achter de trap, onder de verwarming in de gang. Allemaal kleine cadeautjes van jou.

Het is inmiddels maanden geleden dat ik voor het laatst zomaar een stuiver of een elastiekje van je vond. Ik vind geen nieuwe sporen meer van jouw bestaan. Alle eerste mijlpalen zonder jou zijn voorbij, maar nu het tweede jaar besef ik des te meer dat dit nu voortaan voor altijd zal zijn.

Het gaat anders

Waar het eerste jaar zoveel lieve mensen op alle speciale dagen hun medeleven met me deelden, blijft het nu steeds vaker stil. En zeg ik zomaar ineens ‘goed’ als iemand vraagt hoe het me gaat. Maar het gaat niet goed, het gaat anders.

Mijn rouw is aan de buitenkant minder zichtbaar, maar van binnen voel ik blauwe plekken.

Stilte

Ik mis Mikki niet minder, ik mis haar meer. Ik probeer de stilte weg te nemen door het met nieuwe dingen te vullen en kom er vervolgens achter deze stilte blijft. Een deel van mijn wereld is voorgoed verdwenen en ik voel me eenzaam in de wereld die overblijft. Het lijkt of het beter gaat, maar ik voel me nog steeds verdwaald. Ben ik dapper genoeg om dit te vertellen, nu mensen juist verwachten dat het in het tweede jaar beter met me gaat?