Blog Patricia | De drang om Mikki te zoeken
De tweede zomer zonder Mikki is in aantocht. Meer dan ooit voelt Patricia de drang om haar te zoeken in andere kinderen op straat, maar ze vindt haar niet. Patricia voelt het gemis om alles wat ze nooit met haar dochter zal meemaken en dat maakt haar verdrietig. Toch voelt ze ook kracht door de levenslust die Mikki uitstraalde.
” Nog even en dan begint de tweede zomer zonder Mikki. Ik voel de drang om haar te zoeken. Iets wat ik maanden geleden voor het laatst zo sterk heb gevoeld, maar me nu onverwacht weer in alle hevigheid overspoelt. Ik probeer iets van Mikki te vinden in de kinderen die ik zie op straat. Maar ik vind haar nergens en zie in hen alleen maar terug wat ik zo mis.
Schaap in de poppenwagen
Voor mij loopt een jonge vrouw met een klein meisje. Ik schat haar een jaar of twee. Het meisje loopt trots achter haar poppenwagen, terwijl ze lieve woordjes brabbelt tegen de beer die in haar wagen zit. De jonge vrouw lacht naar haar en kijkt vertederd.
De blik van de vrouw naar het meisje, herken ik als de mijne. Ik voel een glimlach en tranen. Ik herinner me hoe trots ik was als wij samen buiten liepen en mensen vertederd naar je keken. Jij met je poppenwagentje met Schaap erin. De knuffel die je jarenlang overal mee naartoe hebt gesleept. De toekomst nog open, waarin ik dacht dat je nog alles kon worden. Het zijn verwachtingen die nooit zijn uitgekomen. Hoe had ik kunnen bedenken, dat ik vier jaar later alweer afscheid van mijn lieve meisje moest nemen.
Zoeken naar herkenning
Aan de overkant van de straat lopen twee giechelende meisjes. Ik vermoed dat zij een jaar of acht zijn. Zo oud zou Mikki nu ook bijna zijn geweest. Ik observeer hoe ze zich bewegen, en probeer me voor te stellen hoe jij er nu uit zou hebben gezien. Ik herken in hun stralende gezichten jouw blik, vastgelegd op de allerlaatste schoolfoto.
Een blik vol verwachting van wat komen zou in groep drie. Je zou leren rekenen, schrijven en afzwemmen voor diploma A. Niets daarvan is uitgekomen, want kort daarna bleek je ziek. De schoolfoto is prachtig. Ik kijk graag naar die uitbundige lach en vrolijke ogen, maar het doet ook pijn. Het voelt oneerlijk, dat al die verwachtingen niet uit zijn gekomen en ik daar niks aan hebben kunnen doen.
Zolang ik leef, leef jij in mij voort
Nu sta ik voor de taak een nieuwe toekomst op te bouwen, terwijl de jouwe is weggenomen. Dat voelt wrang en niet eerlijk. Maar ik haal ook kracht uit die enorme levenslust die ik terugzie op de laatste schoolfoto. Ik wil graag een stukje daarvan kunnen doorgeven aan de wereld om mij heen. Ik weet nog niet zo goed hoe, want het missen doet nog zo’n zeer. Maar zolang ik leef, leef jij in ieder geval voort in mij. Lieve Mikki.”
Geschreven door
Patricia Vermeulen
