Blog Patricia | ‘De stilte voelt nog net zo onacceptabel als vier jaar terug’

Mijn hoofd barst uit elkaar en mijn keel voelt alsof ik een kilo spijkers heb doorgeslikt. Ik slaap zoveel ik kan en tussendoor probeer ik een beetje televisie te kijken. Voor meer afleiding heb ik geen puf.

Opgeslokt

Het is een tijd geleden dat ik voor het laatst een paar dagen ziek thuis zat. Ik kan me er maar moeilijk aan overgeven. De eerste weken na Mikki’s dood bracht ik regelmatig een hele dag door op bed, lamgeslagen door zoveel verdriet. Maar gedurende de maanden erna pakte ik steeds meer activiteiten op. Alles wat ik deed stond in het teken van Mikki. Om niet volledig opgeslokt te worden door de pijn, bleef ik zoveel mogelijk in beweging. En dat doe ik ruim vier jaar later nog steeds het liefst. Helaas gooit een stevige griep daarbij nu roet in het eten.

Mijn huis bestaat de afgelopen dagen alleen maar uit herinneringen aan Mikki. Niks staat los van haar. De oorthermometer die mij nog steeds verhoging laat zien, brengt me terug naar de maanden dat Mikki werd bestraald. Nauwlettend hield ik daarmee in de gaten hoe het met haar ging. In gedachten hoor ik Mikki weer giechelen vanwege de kriebel die het gaf in haar oor.

Opgeborgen

De herinnering aan haar stem staat in schril contrast met de stilte van nu. Er is veel in huis veranderd. Haar stoeltje aan tafel is weg. Speelgoed en knutselspullen zijn inmiddels zorgvuldig opgeborgen in plastic dozen. Ik kom nooit meer zomaar iets van haar tegen. De stilte voelt nog net zo onacceptabel als vier jaar terug. Ik knijp mijn ogen dicht en probeer een beetje te slapen. Het is het enige wat ik nu kan doen om even te ontsnappen aan een realiteit waar ik niet aan wil. 

In beweging

Door de gedwongen pauze van mijn drukke leven besef ik dat haar dood me nog net zo aangrijpt als vlak na haar overlijden. Mijn leven is weliswaar weer gevuld met zingevende afleiding, maar het verdriet is nog net zo groot. De afgelopen dagen ervaar ik het missen van Mikki opnieuw in alle hevigheid. Ik wil niets liever dan weer in beweging komen, zodat ik kan ontsnappen aan een machteloos verlangen dat nooit meer wordt vervuld.

Als ik ’s avonds in bed mijn mond opendoe om even mijn stem te testen, krimp ik ineen van de scherpe pijn. Er klinkt een zielig kraakje uit mijn keel. Met een zweem van zelfmedelijden trek ik de dekens over me heen. De sombere bui die ik had verwacht blijft echter uit. Ik was de afgelopen dagen steeds met mijn gedachten bij Mikki, en daardoor voelt ze ook weer heel dichtbij. In al het grote verdriet zit zoveel liefde voor haar. Dat besef maakt de scherpe pijn weer zacht. Met die gedachte kan ik rustig slapen. Toch wens ik mezelf snel weer op de fiets.

• Annemarie en Marike verloren hun dochter: ‘Je leven stopt niet als je kind doodgaat’

  Annemarie en Marike verloren hun dochter: ‘Je leven stopt niet als je kind doodgaat’

• Gedicht | 'Ben je er nog, liefje?' zegt Anja bij het grafje van haar baby

  Gedicht | 'Ben je er nog, liefje?' zegt Anja bij het grafje van haar baby