Blog Patricia | ‘De fotoboeken zitten vol met momenten die met Mikki niet gaan komen’

Binnenkort wordt mijn jongste zoon achttien. Een mijlpaal! Met het oog op zijn verjaardag werd hij benieuwd naar zijn eerste kinderfoto’s: ‘Zijn het er veel?’ Ik kon hem geruststellen. In de kelderbox liggen twee dozen vol met boeken en foto’s. Ik bedacht me dat het een leuke verrassing is om een collage te maken van de losse foto’s. Alle mijlpalen vanaf zijn geboorte tot nu.

Dozen in de kelder

Zijn verjaardag komt steeds dichterbij, maar de dozen staan nog steeds onaangeroerd in de kelder. De fotoboeken zitten vol met momenten die met Mikki niet gaan komen. Geen afzwemmen, fietsdiploma of eindmusical in de achtste groep. Het raakt aan de pijn die ik even niet wil voelen en laten zien, in ieder geval niet op de verjaardag van mijn zoon. Toch wil ik die fotocollage maken. Ik wil hem niet tekortdoen en vind mijn ongemak en verdriet geen goede reden om hem dit te onthouden.

Tegenstrijdig

Maar welke foto’s plak ik erop? Zijn levensverhaal is onherroepelijk verbonden met zijn broer en zus. Wat was hij trots toen hij van de kraamverzorgster als grote broer voorzichtig de haartjes van zijn pasgeboren zusje mocht kammen. Als ik alle foto's met Mikki weglaat, voelt hij dat het niet klopt. Maar als ik haar foto's erbij plak, maak ik hem misschien verdrietig. Erover praten met elkaar is nog steeds moeilijk, ook na drie jaar. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik baal van mezelf en al die tegenstrijdige gevoelens. Waarom moet zelfs het maken van een fotocollage al zo ingewikkeld zijn?

Extra cadeau

Ik kom er niet uit en besluit vlak voor zijn verjaardag dat het anders moet. Ik pak straks alleen zijn eerste babyfoto's en leg die dan op tafel, samen met de koptelefoon die hij heeft gevraagd. Mijn worsteling met de fotoboeken laat me zien dat het niet werkt om te doen alsof de pijn van het gemis er niet is. Ik voel het en de jongens voelen het ook. De collage laat ik voor wat het is en met Mikki in gedachten ga ik op zoek naar een extra cadeau.

Kikker

Ik stuit op een grappige spaarpot in de vorm van een kikker. De spaarpot als kwinkslag voor de verantwoordelijkheid die hij als volwassene dient te hebben, en de kikker ter ere van de speciale knuffel van Mik. Kikker was zo belangrijk voor haar, dat hij voor ons allemaal een echte persoonlijkheid werd. Sindsdien associëren we elke kikker met onze lieve grappige Mik.

Ik moet glimlachen om de spaarpot en probeer het gevoel van tekort schieten opzij te zetten. Met dit cadeautje viert ze zijn verjaardag toch een beetje met hem mee. Soms kan ik niet voldoen aan de eisen die ik mezelf stel en moet ik aanvaarden dat ik niet alles kan zoals ik zou willen. En dat het dan oké is. Het gemis van Mikki is te groot om te doen alsof het er niet is, zelfs al is het voor één dag.

• Blog Esther | ‘Nu ben ik degene die hoop en vertrouwen geeft’

  Blog Esther | ‘Nu ben ik degene die hoop en vertrouwen geeft’

• Blog Charlotte | Onze trouwdag: ‘deze dag kan elk jaar anders aanvoelen’

  Blog Charlotte | Onze trouwdag: ‘deze dag kan elk jaar anders aanvoelen’