Blog Moniek | Briefjes vol troost

Ik was nog maar een tiener toen mijn broertje overleed. En niet alleen ik, maar ook mijn vriendinnen worstelden met de situatie. Want hoe moet je als 14-jarige weten hoe je je vriendin moet helpen die zojuist haar broertje verloren heeft?

Stukje fietsen

Slechts een paar dagen na het overlijden van Wouter stonden ze aan de overkant van de straat, niet wetend wat ze moesten doen. Mijn vader zag hen en sprak hen aan. “Mag Moniek misschien een stukje mee fietsen?” vroegen ze. En dus fietsten we. Ik herinner me niet meer waar de gesprekken over gingen. Alleen dat we verdwaasd een beetje door het dorp dwaalden op onze fiets.

Na de begrafenis kwamen de briefjes. Onnozele geboortekaartjes van een huisdier-slak die kleine slakjes had gekregen. Briefjes vol stickers met de vraag of ik een bepaalde film al had gezien. Lachwekkende verhalen over docenten en jongens die we interessant vonden. En ik wist gelijk dat die briefjes zoveel meer betekenden dan dat de inhoud aangaf. Het overlijden van Wouter was te heftig om te benoemen, maar dit was hun manier om er voor mij te zijn.

Wat kan je doen?

Hoe kun je er zijn voor iemand die rouwt? Veel mensen vinden dat moeilijk. Je denkt al snel dat je precies de goede woorden moet zeggen of dat je met grootse gebaren moet komen. Maar vaak is het meer dan genoeg om gewoon je hart te laten spreken. Om een arm om iemand heen te slaan en te luisteren of mee te huilen. Om te zeggen: “Ik weet niet zo goed wat ik zeggen moet. Ik vind het gewoon zo verdrietig.”

Maar zelfs praten is niet altijd nodig. Als je de woorden niet hebt, kun je het ook in andere dingen laten zien. Een bos bloemen langsbrengen. Vragen of een rouwende een stuk met je wil wandelen, waarbij het helemaal prima is als er niets gezegd wordt. Een grote pan soep koken, zodat iemand in elk geval geen energie kwijt is aan het koken. Want rouwen kost al energie genoeg.

Er is één ding wat je niet moet doen wanneer iemand in je omgeving rouwt. En dat is de persoon in kwestie ontlopen. Een ander gangpad kiezen in de supermarkt. Net doen of je iemand niet gezien hebt. Ik heb het verschillende keren meegemaakt. En hoe begrijpelijk het ook is dat je iemand liever ontloopt omdat je niet weet wat je zeggen moet of hoe je je gedragen moet, het is bijzonder pijnlijk voor degene die rouwt.

Die fietstocht en die briefjes van mijn vriendinnen waren voor mij heel waardevol. Ik wist dat ze het moeilijk vonden om dat verschrikkelijke wat gebeurd was te benoemen. Ik wist zelf ook niet hoe ik er woorden aan moest geven. Maar met hun briefjes lieten ze me zien dat ze me niet vergaten, dat ze me belangrijk vonden, dat ze zagen dat ik verdrietig was. Die briefjes waren voor mij briefjes vol troost, waarmee ze me ook regelmatig weer aan het lachen maakten. Tot op de dag van vandaag bewaar ik hun briefjes als een kostbare schat.

• Blog Moniek | ‘Sinds haar broer overleed is ze bang voor de dood’

  Blog Moniek | ‘Sinds haar broer overleed is ze bang voor de dood’

• Blog Moniek | ‘Het lukte me om zonder tranen het etentje door te komen’

  Blog Moniek | ‘Het lukte me om zonder tranen het etentje door te komen’