Blog Martijn | ‘Je moet eerst vliegen, voor je vleugels krijgt’

Een traan en een lach

Zelden lagen tranen en een lach zo dicht bij elkaar. De ene tel een van angst vertrokken gezicht, de tel erna een brede lach. Ja, de eerste zwemles van mijn zoontje was gedenkwaardig. De methode die het zwembad bleek te hanteren was weinig subtiel. Drijfpakje aan, even wennen en daarna gelijk – begeleid door papa of mama – diep water in. Van het ene op het andere moment geen vaste grond meer onder de voeten.

‘Papa, ik durf niet’

‘Papa, ik durf niet, ik wil niet,’ zei hij regelmatig bij diverse oefeningen. Ik strekte mijn armen uit, keek hem diep in zijn ogen aan, en zei dat ik hem niet zou laten zinken. Af en toe stonden de tranen in zijn ogen, maar hij heeft wel alles gedaan. Zelfs de dingen waarvan hij zeker wist dat hij het niet kon of durfde. En uiteindelijk kwam hij er doorheen.

Een liedje van Harry Sacksioni

Toen we na de zwemles samen welverdiende frietjes zaten te eten, dwaalden mijn gedachten af naar de beelden van de zwemles. Een flard van een liedje van Harry Sacksioni dwarrelde door mijn hoofd: ‘Je moet eerst vliegen voor je vleugels krijgt.’ De gelijkenis tussen de afgelopen jaren en deze eerste zwemles trof me opeens.

‘Ik worstel en kom boven’

De start van ons ouderschap was immers nogal afwijkend van het geromantiseerde beeld. Kort na de bevalling er achter komen dat mijn moeder aan kanker zou overlijden. De zware psychische problemen van Marleen. Ik probeerde ermee om te gaan zoals de spreuk die je wel eens op boerderijen ziet: ‘luctor et emergo’; oftewel: ‘ik worstel en kom boven.’ Misschien zijn het wel mijn Zeeuwse roots, het is namelijk de wapenspreuk van Zeeland.

Roofbouw op mijn lichaam

Het vervelende was dat deze manier werkte. Ik kwam vaak genoeg boven om in leven te blijven en het idee te hebben dat ik enige grip op de situatie had. Maar de prijs die daar tegenover stond was hoog. Te hoog. Ik heb twee jaar roofbouw gepleegd op mijn lichaam, geest, vriendschappen en levensvreugde. Een maand of twee voordat Marleen overleed zei ik al tegen haar dat ik bang was wat er zou gebeuren als de druk van de ketel ging.

Een belangrijke les

Uiteindelijk ging de druk niet van de ketel. De ketel werd met veel geweld opgeblazen toen Marleen stierf. Ik was er zeker van dat ik in een bodemloze put viel. Nu ik drie jaar later terugdenk, heb ik in dat proces een heel belangrijke les geleerd. Toen de kracht voor worstelen op was, en het me niet meer kon schelen, heb ik op een gegeven moment geaccepteerd dat ik viel.

‘Je hoeft niet in één keer uit de put te zijn’

Het klinkt misschien gek, maar in een bodemloze put vallen bleek na een tijd zo erg nog niet te zijn. Er is immers geen bodem, dus je hebt alle tijd om op adem en tot rust te komen. Om proberen te vliegen en dan vleugels te krijgen. Dat proces gaf me op een bepaalde manier zelfvertrouwen en rust. Je hoeft niet in één keer uit de put te zijn. Je kunt onderweg rusten en nieuwe kracht opdoen.

Volle daglicht

Als je goed om je heen kijkt kun je zelfs in de put her en der mooie dingen ontwaren. In de rust en de wetenschap dat je een keer weer in het volle daglicht zal zitten. En wie weet…zelfs misschien weer eens hoog in de lucht zal vliegen en de put kunt zien in een groter perspectief.

Vallen, accepteren, tot rust komen, proberen te vliegen en vleugels krijgen. Heel wat beter dan ‘luctor et emergo’, toch? Ik hoop dat ik me deze les helemaal eigen kan maken.