Blog Jurgen | Mag rouw bestaan op je cv?

Ik word in september 49 en heb dus nog een hele werkcarrière voor me liggen. De afgelopen paar maanden is het schering en inslag met recruiters en bedrijven die me benaderen met de vraag “of ik nog op mijn plek zit qua werk” en dat ze “een uitdaging hebben die bij mijn profiel past”. Meerdere keren zit er dan een omschrijving bij waar ik niet echt de buikkriebels van krijg. Soms denk ik dat ik er niet echt veel beter of wijzer van word en zeg ik maar dat ik goed op mijn plek zit.

Energievreters

Wat ik opvallend vind: ik ben nauwelijks actief op LinkedIn, maar toch weten recruiters me daar de laatste tijd steeds vaker te vinden. Waarop baseren ze hun interesse? Weten ze ook iets van mijn verhaal? Ik noem het altijd maar persoonlijke bagage, want het altijd aanwezige rouwen over het verlies van Luna en alle bijeenkomende gratis-bonusprobleempjes vergen best wel wat van mij als persoon. Ik kan dit qua privé en werk redelijk van elkaar scheiden, maar er is weleens een overlap die dan toch mijn werkleventje binnensluipt. Er zijn dagen die nog steeds voelbaar alles op pauze zetten - de geboortedag van Luna, onze trouwdag, haar sterfdag. Dan sijpelt het verdriet toch mijn werk binnen. Ik noem ze energievreters. Momenten waarop ik minder veerkracht ervaar.

Maar terug naar de profielzoekers. Als je mijn naam in een online zoekmachine gooit, krijg je voornamelijk berichten die Luna-gerelateerd zijn. Nu vraag ik me af: is een rouwende vader een belemmering om in je organisatie op te nemen als nieuw personeel? Waarom noem ik mezelf een rouwende vader? Omdat dit de realiteit is. En omdat ik ervan overtuigd ben dat dit altijd bij mij zal horen, in een voortdurend veranderende vorm. Mijn manier van rouwen zal zich voortdurend ontwikkelen, maar altijd deel van mij zijn, zowel privé als zakelijk.

Daar gaan we dan

Er is maar één manier om erachter te komen wat de invloed is van rouw op mijn plek op de arbeidsmarkt: in gesprek gaan met ‘een aanbieder’ van een bij mijn profiel passende functie. Ik reageer op een functie die mij online wordt aangeboden. Het is een telefoongesprek van ongeveer een half uur. Het gaat over het bedrijf, de functie, de verwachtingen en secondaire arbeidsvoorwaarden. “En?”, is de vraag die volgt. Is dit iets wat bij mij past? Ik ben wel nieuwsgierig en vraag wat de vervolgstap zou zijn. Een gesprek op locatie, wordt mij verteld.

Daar gaan we dan. Ik kom het pand binnen en word ontvangen door een jongedame. De afspraak voor die van mij loopt uit, en de jongedame stelt voor dat ze mij een korte rondleiding geeft. Natuurlijk. Geen probleem. Ik had ook niet verwacht dat ik de enige zou zijn die voor deze functie zou komen, zeg ik met een glimlach. Na de rondleiding lopen we een kantoor binnen waar twee heren op me zitten te wachten.

We schudden elkaar de hand. Raken in gesprek over het bedrijf en bijbehorende functie. Eén van de twee heren vraagt uit het niets naar mijn thuis- en werksituatie voor 24 december 2017. Ik vraag hem beleefd wat hij hiermee bedoelt. Ik vermoed dat hij zijn huiswerk heeft gedaan naar de persoon Jurgen van Riel. Dit bevestigt hij door te zeggen dat hij veel over me gevonden heeft na december 2017, maar nauwelijks iets hiervoor. En dat hij wel nieuwsgierig is naar het complete verhaal over mij als persoon.

Hoewel ik redelijk nuchter ben en een laag verwachtingspatroon heb over het leven en de toekomst, is deze vraag heel bevrijdend. Deze mensen hebben dus online veel gelezen over Luna, mijn gezin en mijn persoonlijke uitdagingen en openbaringen. En toch is dit blijkbaar geen belemmering om me uit te nodigen voor dit gesprek.

Van mens tot mens

Er volgt een gesprek van bijna een uur waarbij we alle facetten van het leven en de dood benoemen en bespreken. Zowel werkgerelateerd als privé. De facetten die ertoe doen om alles uit het leven te kunnen halen en in de juiste balans verder te gaan. Want daar draait het toch om in het leven, de juiste balans zien te vinden.

Ik ga met een gevoel van erkenning weg uit het gesprek. De kracht van de ontmoeting zit hem niet in de bedrijfskantine of de rondleiding, maar in die ene vraag van de gesprekspartner: "Hoe zag je leven eruit vóór Luna’s overlijden?" Daarmee was het ineens geen sollicitatie meer, maar een ontmoeting van mens tot mens. Ik voelde me erkend in het feit dat ik zowel privé als werkgerelateerd de balans gevonden heb. Dat dit geen belemmering is om door te ontwikkelen. Ondanks dat het verhaal van ons en het overlijden van Luna altijd aanwezig is en mag blijven.

Mijn verlies is een blijvend onderdeel van wie ik ben. Het heeft me niet minder professioneel gemaakt, maar misschien juist meer bewust en verbonden.

Er zijn werkgevers die dat niet alleen accepteren, maar erin geïnteresseerd zijn. En dát geeft hoop.