Blog Jurgen | ‘En dan lopen de ogen van mijn overbuurman vol tranen’

9 maart 2023 · Leestijd 4 min

· ·

“Hoe oud zijn je kinderen?” Jurgen krijgt de vraag wel vaker. Maar als gesprekspartners horen dat zijn dochter Luna voor altijd 9 jaar is, ontstaat er vaak ongemak. Vandaag loopt dit anders en spreekt Jurgen iemand die een bijzondere vergelijking maakt.

En dan gebeurt het eindelijk weer: een fijn gesprek dat een bijzondere wending krijgt. Het gebeurt wel vaker, maar meestal weet de persoon tegenover me zich geen houding te geven.

Raakvlakken

Tegenover mij zit een man, we hebben veel raakvlakken. Om en nabij hetzelfde bouwjaar, dezelfde interesses qua muziek en hij fietst ook op zondagmorgen-amateurniveau (als het niet regent). We delen hetzelfde kapsel, zijn hondenliefhebbers en ook hij heeft twee dochters.

“Hoe oud zijn jouw kinderen, Jurgen?” Vol trots zeg ik dat mijn dochters 18 en 9 jaar zijn. “Aaaaaah, een nakomertje zeker, die van 9,” zegt hij lachend met een knipoog. “Nope,” zeg ik, “die van 9 is vijf jaar geleden overleden.”

Staredown

Ik kan er niets aan doen. Misschien moet ik zeggen dat ik dit zonder nadenken vertel. Niet om mensen te shockeren of het gesprek ongemakkelijk te maken, maar het is de waarheid. En ja, ik ben een flapuit.

Er valt een ongemakkelijke stilte, we zitten in een patstelling. Het is nog net geen staredown-wedstrijd. En dan lopen de ogen van mijn overbuurman vol met tranen. “Zo, dat is mooi kut, dit zag ik niet aankomen,” zegt hij dan.

Eindelijk

Het gesprek komt gelukkig weer op gang en de gesprekstof is 180 graden gedraaid. Luna is het leidende voorwerp. Hij stelt heel directe, persoonlijke vragen en ik voel me er comfortabel bij. Eindelijk iemand die meer durft te vragen dan ‘Hoe gaat het nu’. Alle vragen beantwoord ik spontaan en uit het diepste van mijn hart.

Parallellen

Het valt mijn gesprekspartner op dat hetgeen ik vertel een aantal parallellen vertoont met een film met Tom Cruise. De film heet: Edge of Tomorrow. Het verhaal speelt zich af in de toekomst en de hoofdpersoon is een soldaat, genaamd Cage.

'Hij leert van zijn fouten die hij moet bekopen met de dood'

Het verhaal begint telkens op het punt dat Cage wakker schrikt. Cage zit in een tijdlus en herbeleeft keer op keer hetzelfde gevecht tot hij doodgaat. En daarna wordt hij dus weer wakker. Hij leert van zijn fouten die hij telkens moet bekopen met de dood, en begint opnieuw. Door te anticiperen op zijn misstappen komt hij steeds verder in het verhaal.

Elke morgen

Ik kom thuis en ga meteen op zoek naar de film op het wereldwijde web. Als je een beetje van fantasiefilms houdt, is deze goed weg te kijken en dat doe ik dan ook moeiteloos.

Tsja, ik begrijp de vergelijking van mijn gesprekspersoon wel. Elke morgen schrik ik ook wakker, telkens met hetzelfde lege gevoel. Het gevoel van gemis en leegte dat maar niet verdwijnt. Maar ik besef ook dat ik iedere dag een stukje verder kom. Met vallen en opstaan.

Weer opnieuw

Ik leer van de teleurstellingen in het leven, maar ook zeker van de dingen die me helpen om de dag door te komen. Goed naar mezelf te luisteren en op tijd aan de rem te trekken. Vooral de mooie dingen opzoeken, maar niet de confronterende dingen uit de weg te gaan.

En wat helemaal gelijkend is met de film, is dat ik niet meer zo snel schrik of teleurgesteld ben als het even niet lekker loopt. Want morgen is er weer een dag en beginnen we weer opnieuw.

Oprechte mensen

Op naar hopelijk nog veel nieuwe dagen en veel mooie momenten en mensen die ik mag ontmoeten. Luna leefde bij de dag na haar diagnose, ik doe elke dag mijn best om te leven.

Het slot van mijn film ken ik al; het weerzien met Luna. Tot die tijd zijn er nog vele gaten in mijn dag te vullen. Het was een bijzonder mooi en leerzaam gesprek. Oprechte mensen zijn er gewoon, maar je herkent ze niet altijd meteen.

Blog Jurgen | ‘Ik weet me geen raad met mezelf. Heb ik dit 5 jaar lang niet gezien?’