Blog Jurgen | Een briefje van Luna aan Max Verstappen

Ik volg de Formule 1 al sinds ik een klein mannetje was. Vroeger, als twaalfjarige, zette ik het wekkertje als de wedstrijd op onze zes kanalen tellende kleuren-tv uitgezonden werd. Geen reclames, vaak het kanaal nog even finetunen omdat er anders strepen door het beeld liepen, en commentaar van een reporter die nauwelijks te verstaan was.

Zak en as

Onze eerste dochter werd ‘per ongeluk’ Senna genoemd. Vernoemd naar de iconische Formule 1- coureur Ayrton Senna. In 2005 was Sanne een heel gewilde naam, maar omdat we in onze naaste omgeving al een dozijn Sannes kenden, was dit een no-go. Totdat mijn vrouw Karin bij een controle bij de verloskundige voor een wand met geboortekaartjes stond en ineens de naam Senna zag. Ik stemde stilzwijgend toe. Karin had niet in de gaten waarom ik dit ineens goedkeurde.

Het is maandag 28 augustus 2017. Luna is terminaal ziek. Ze heeft weinig energie, veel pijn, is snel geprikkeld maar wel comfortabel in haar eigen omgeving. Ik zit samen met haar naar een lange samenvatting van de Formule 1 te kijken. De dan twintigjarige Max Verstappen ligt er na één ronde al uit en heeft een dramatisch seizoen. Het mannetje zit in zak en as en laat dit tijdens het interview ook duidelijk merken.

Juist Luna, die binnenkort gaat overlijden, wil een brief schrijven dat het allemaal wel goed komt

“Pap, zullen we Max een brief schrijven?” Ik kijk naar Luna en vraag haar waarom dat ze dit wil. “Ach pap, het komt wel goed met hem, toch?”, zegt ze. “Er zijn wel ergere dingen op de wereld.”

Ik loop naar de keuken om papier en pen te pakken. In de keuken moet ik toch even mijn ogen deppen met een tissue. Wat een omgekeerde wereld zeg, Luna heeft een ongeneeslijke ziekte, gaat binnenkort overlijden, leeft bij de dag en juist dit kleine negenjarige meisje wil een brief schrijven dat het allemaal wel goed komt met een jongeman die doet waar hij het beste in is.

Petje

“Roept u maar”, zeg ik tegen Luna. “Wat moet er in de brief komen te staan?” We zetten in het korte briefje dat alles wel goed komt, er ooit betere tijden aan komen en dat hij vertrouwen moet hebben in zichzelf. Maar ja, waar ga je zo’n brief naartoe sturen? Het adres van Max staat natuurlijk niet in het telefoonboek. We kiezen samen dan het adres van zijn fanshop uit. Volgens Luna komt hij daar veel, “want het is toch zijn fanshop, pap?” Ik zoek het adres op en kopieer dit op een enveloppe.

“Stop met dichtplakken pap. Er moet nog een foto bij van mij met zijn petje.” Luna gaat er eens goed voor zitten en we schieten een aantal foto’s waar natuurlijk onze Franse bulldog Tazz niet op mag ontbreken. Ik plak de enveloppe dicht, zet Luna in haar rolstoeltje en we posten de brief. “Zouden we een berichtje terug krijgen?”, vraagt Luna. “Zou je dit graag willen?”, vraag ik haar. “Ik denk dat hij het daar te druk voor heeft.” Luna komt nooit meer terug op de brief, voor haar is het goed zo.

Foto

De foto van Luna die we toen verstuurden, staat altijd centraal op onze herinneringenmuur. Onze inmiddels bejaarde hond Tazz zit regelmatig naar deze foto te staren. Wat ben ik toch trots op mijn dochtertje Luna, die in tijden van overleven altijd oog had voor anderen.  En dat de herinnering aan dit moment zulke dierbare foto’s heeft achtergelaten.