Blog Jurgen | ‘Deze week kon Luna gewoon weer even kind zijn’

17 november 2022 · Leestijd 4 min

· ·

Jurgen denkt terug aan de mooiste week die hij met Luna en zijn gezin had, niet ver voor Luna’s overlijden. Een week waar ze onverwachts intens genieten en er magische dingen gebeuren.

Het is herfst. De bomen verkleuren en het blad valt van de boom. In 2017 werden we rond deze tijd benaderd voor een bijzondere week in Villa Pardoes (vakantieverblijf naast de Efteling voor ernstig zieke kinderen en het gezin, red.).

We kregen eerder dat jaar al een uitnodiging, echter hadden we toen net gehoord dat Luna niet lang meer zou leven. Omdat het in oktober 2017 stabiel slecht ging met Luna en we toch bij de dag leefden, namen we de uitnodiging met beide handen aan.

Naar huis?

We hadden de week bijna afgebroken. Want net na de aankomst werd Luna niet lekker: te veel prikkels die ze niet kon verwerken. Onrust in haar hoofdje, moe en misselijk. Zaterdagmorgen zette ik Luna aan de sondevoeding in de woonkamer, en ja hoor… Alles kwam eruit, inclusief de sonde.

Luna was moe, heel moe. Kon bijna niet op d’r beentjes staan. Ik belde snel naar de kinderthuiszorg, of ze een nieuwe sonde konden plaatsen, want per sonde ontving Luna haar medicatie. Dit duurde een aantal uurtjes, dus tijd voor familieoverleg: Wat we gaan doen? Blijven we of gaan we naar huis?

Ommekeer

Luna wilde niet meedoen met het overleg en besloot dat ze naar de Efteling wilde met Senna. Achteraf gezien nam Luna wel meer van dit soort besluiten: niet in haar belang maar alles voor haar grote zus Senna.

'Uit het niets rook ze frikandellen'

Ik ruimde alles op in de villa, want natuurlijk zat het hoogpolige vloerkleed vol met sondevoeding. Karin ging met Luna en Senna naar de Efteling. Na een uurtje kreeg ik een bijzondere foto doorgestuurd: Luna at een frikandel?! Mevrouwtje zat in haar rolstoeltje en rook uit het niets de geur van frikandellen. Luna was afhankelijk van de sondevoeding, want eten ging nagenoeg niet. Er bleef niets in haar maagje zitten en ze was de afgelopen weken veel afgevallen. Het verbaasde me dat de frikandel wel binnenbleef.

Dit was de ommekeer en werd de mooiste week die we samen nog hadden. We hebben hierna zeker nog bijzondere momenten beleefd en vooral gemaakt, maar dit was wel een week met bijzonderheden.

Even kind

Luna heeft gegeten, gespeeld, gelachen en het zomerse weer paste bij een kind dat weer even kind kon zijn. Als ik er nu op terugkijk, was het dat misschien vooral: Luna was even gewoon kind. Niemand in de villa vroeg wat er aan de hand was, iedereen was bezig met genieten. Er gebeurde magische dingen. En vooral waren we even samen aan het genieten. Intens genieten van elkaar en de mensen om ons heen.

Ik ben dankbaar dat ik deze week toen heb gedeeld in een blog. Elke avond vatte ik genietend de dag samen. Met een lach en een traan. Het besef dat het na deze week wel eens snel achteruit kon gaan, beangstigde me. Ook dat we weer terug moesten naar de werkelijkheid was een ding. Luna zou niet meer beter worden, maar deze week namen ze ons niet meer af.

Magisch

De villa heeft een bijzondere plek in ons hart. Als het blad weer valt in de herfst, heb ik weer heimwee naar deze magische plek.

Gelukkig heb ik geen afscheid genomen van Villa Pardoes. Ik draag mijn steentje bij als gastheer, zodat kinderen zoals Luna een mooie week herinneringen kunnen maken. Het doet me goed om vrijwilliger te mogen zijn op zo’n dierbare plek.

Blog Jurgen | ‘Het wordt tijd dat papa hulp gaat zoeken’