Blog Everline | ‘Dit verdriet is voor de rest van ons leven’

Eenzaam

Nu het leven weer wat meer kleur begint te krijgen, wordt het als rouwende eenzamer en eenzamer. De wereld draait door. De mensen om ons heen staan steeds minder vaak stil bij het verlies dat wij iedere dag met ons meedragen. Als ze mij zien, is niet langer hun eerste gedachte: ‘oh ja, zij is haar kind verloren’.

‘Floris raakt langzaam naar de achtergrond’

Steeds vaker ervaren wij dat mensen er niet meer bij stilstaan. Dat Floris langzaam naar de achtergrond raakt. Dat hoe het met ons gaat niet langer de eerste vraag is die gesteld wordt.

Dat zit hem in de foto van Floris die niet langer in de woonkamers van vrienden of familie staat. Dat zit hem in de opmerking van een bekende die me kwam melden dat ze de liturgie van Floris’ afscheidsdienst nu toch maar heeft weggegooid.

Dat voel ik als de mensen om ons heen Floris’ naam steeds minder noemen. Dat voel ik als ze voorbijgaan aan de momenten die voor mij zo moeilijk zijn.

De wereld gaat door

En ik begrijp het; de wereld gáát door. Dat moet ook, en dat is ook goed. Het is oké dat mijn verdriet niet het eerste is wat mensen zien. Het is ook oké dat ze mij weer ‘gewoon’ als Everline zien, en niet langer alleen maar de rouwende mama zien die ik ben. Ik begrijp het, en het is goed zo.

Maar het is ook oké dat dit in mijn hoofd een chaos veroorzaakt die ik niet kan overzien. Het is fijn dat ik weer meer kan zijn dan slechts de mama zonder kindje. En tegelijkertijd doet het zo ongelofelijk veel pijn te zien dat mijn kind vergeten wordt.

Het is fijn dat er in ons leven weer mooie en positieve dingen gebeuren, en tegelijkertijd maakt het besef dat dat alles zonder Floris moet zijn mij gillend gek.

‘Ik wil niet dat er nog een toekomst ná Floris’

Ik voel begrip en berusting; ik voel woede en angst.
Ik voel me gezien en op de juiste waarde geschat; ik voel me klein en ongelofelijk eenzaam.
Ik voel dat het goed is dat ons leven verder gaat; maar ik wil niet dat er nog een toekomst is ná Floris.

Paniek

Op sommige dagen wil ik niets liever dan bij de pakken neer gaan zitten en huilen, huilen en huilen. Dan wil ik de tijd stil zetten en nooit meer verder gaan. Dan voel ik dezelfde radeloze paniek als in de eerste dagen na zijn overlijden. Dan voel ik dat de tijd geen wonden heelt. Dan weet ik dat dit verdriet voor de rest van ons leven is, en dan weet ik dat niemand ooit begrijpen kan hoeveel pijn dat doet. Dan snap ik de stekende pijn als ik Floris langzaam zie verdwijnen uit de levens van de mensen om ons heen.

‘Niemand mist Floris zoals wij hem missen’

Voor anderen is hij een baby’tje waar ze af en toe nog eens aan terug denken. Voor anderen is hij een jongetje dat lief en mooi en vrolijk was, maar boven alles een jongetje dat er niet meer is. Zijn plek in hun gedachten wordt ingenomen door kindjes die er nog wél zijn, of kindjes die komen gaan. Zijn plek in hun gedachten wordt kleiner en kleiner.

Gezien

Op sommige dagen besef ik dat niemand hem mist zoals wij hem missen. Dan weet ik dat dat ook niet kan, dan weet ik dat het goed is zo. Maar diep van binnen schreeuwt mijn moederhart om aandacht voor mijn kind. Ik wil dat hij gezien wordt, ik wil dat zijn naam genoemd wordt en zijn herinnering levend blijft. Niet alleen voor ons, maar voor iedereen die hem gekend heeft.