Blog Esther | ‘Blij zijn geeft soms een schuldgevoel, alsof ik Dennis bedrieg’

Terwijl ik een praatje maak met de eigenaar van de caravanstalling, koppelt mijn vriend Rob de caravan aan. Vijf minuten later rijden we het erf af met ons vakantiehuisje achter de auto. Ik kijk steeds lachend in de spiegels. Alleen al van het ritje naar huis, word ik blij.

De volgende dag rommelen we wat in de caravan. Rob fixt het kraantje in de wc en ik maak de keuken goed schoon en kijk welke spullen we nog moeten kopen. Ik hou hier zo van!

Logisch

De zomervakantie begint en ik kan niet wachten tot we vertrekken. Dit jaar rijd ik niet in mijn eigen auto, maar rijden we samen. Als ik dat aan vrienden vertel, zeggen ze: ‘Dat is toch logisch?’ Voor mij niet.

De afgelopen jaren reed ik zelf naar Frankrijk, Italië, Oostenrijk… Ging altijd prima, maar ik zag er vaak wel een beetje tegenop. Dat waren van die momenten dat ik Dennis even extra miste. Dit jaar rijden we met zijn allen en zitten onze jongste kinderen achterin. Samen. Als een gezin. En dat voelt zo goed!!! 

Voorheen was ik wel eens boos en verdrietig voor ik op vakantie ging. Omdat ik er alleen voor stond. Dit keer geen tranen, buikpijn en slapeloze nachten voor vertrek. Fluitend pak ik mijn handdoeken in en bestel ik nog een extra zwembroek voor mijn zoon Stijn. Nog even een sopje door de badkamer en ik neem zelfs nog tijd voor een fietsritje tussendoor.

Schuldgevoel

Ineens overvalt het mij. Ik voel mij oprecht gelukkig en blij, maar toch komt daar dat schuldgevoel. Mag ik mij wel zo goed voelen? Het voelt soms toch een beetje alsof ik Dennis bedrieg. Zit ik straks met mijn nieuwe gezin in de auto krentenbollen uit te delen, blij te kijken naar Rob als we de bergen inrijden.

Het mag

Ik weet dat het mag en dat Dennis niets liever had gewild. Net zoals ik mij elk jaar een stukje beter en gelukkiger voel, zal dit gevoel ook wel slijten met de jaren.

Nu ga ik broodjes smeren en de laatste spulletjes inpakken. Tot na de vakantie!