Blog Esther – Alleen op vakantie met de kinderen

Vakantieplannen

Zomervakantie. Waar anderen er bij de gedachte al blij van worden, word ik er vooral een beetje verdrietig van. Voorheen dook ik in oktober al de boeken in en zocht ik urenlang op het internet naar de leukste campings of resorts. Het liefst had ik in december al iets geboekt en konden we er maandenlang naar uitkijken. Vakantie is echt zo’n gezinsdingetje.

Nu ga ik alleen op vakantie met de kinderen, en wacht ik tot het laatste moment met het boeken van vakantie. Ik stel het uit, mede omdat ik geen beslissingen kan nemen. Ik wil van alles en er komen regelmatig wilde plannen voorbij. Curaçao, kamperen in Italië, rondreis door Thailand… Maar als het op boeken aankomt haak ik weer af. Ik kom niet verder dan de camping op zo’n 20 minuten afstand van huis en zelfs dat voelt als een onmogelijke opgave. Zoals die eerste vakantie zonder Dennis…

Ik wil niet dat het anders is

Ik herinner me onze eerste vakantie zonder Dennis nog goed. Nog voordat de vakantie begon vroeg ik mezelf al af waarom ik nou zo nodig weg wilde. Ik had wel zin om de kleding en boodschappen in te pakken en het huis aan kant te maken, maar nu stonden er dingen op mijn to-do-list die ik helemaal niet wilde doen. Mannendingen. Oliepijl meten, muziek op de iPod zetten, reisverzekering regelen, bandenspanning… Het is zoveel!

‘Aangekomen op de camping word ik al geconfronteerd met de eerste ongemakken’

En dan lopen er ook nog eens kinderen om me heen die de nodige aandacht vragen. Ik ben er helemaal klaar mee! Doodmoe, boos en verdrietig vertrek ik naar de camping in de hoop dat het daar allemaal beter wordt.

Camping

Dat laatste is een illusie, want aangekomen op de camping werd ik al geconfronteerd met de eerste ongemakken. De kinderen willen spelen en de camping verkennen en wanneer ik aan het inchecken ben, ben ik de jongste alweer kwijt. Na tien minuten zoeken vind ik hem in de speeltuin omringd door jongetjes van zijn leeftijd.

Het liefst wil ik nu mijn spullen uitpakken en alles een plekje geven. Zo ging het voorheen ook. Dennis ging met de kinderen zwemmen en als ze klaar waren, had alles een plekje en konden we proosten op een goed begin van de vakantie. Ik wil gewoon niet dat het anders gaat en toch moet ik me erbij neerleggen.

Ik besluit eerst met ze te gaan zwemmen en laat de spullen nog even ingepakt in de auto staan. Aan het einde van de dag heeft alles een plekje en spelen de kinderen met hun nieuwe vriendjes en vriendinnetjes in de speeltuin.

‘Ik kijk naar de sterren en laat mijn tranen lopen’

Confronterend

Tevreden zit ik voor de caravan en trek ik een wijntje open. Ik schenk een glas in en proost met mijzelf op de vakantie. Ik leg de kinderen op bed. Ze vallen gelijk in slaap, moe van het spelen. Ik installeer mij op de stoel voor de caravan met een wijntje en een goed boek. Ik lees echter geen letter. Om mij heen zie ik stellen voor de caravan zitten. Ze hebben lol, drinken wat samen of spelen een spelletje. Wat vroeger gewoon was voelt nu zo confronterend. Ik kijk naar de sterren en laat mijn tranen lopen. Ik voel me zo alleen…

Als ik voor het slapen gaan nog even naar het toiletgebouw loop om mijn tanden te poetsen, wordt net op dat moment Stijn wakker. Als ik terugloop hoor ik Stijn ontroostbaar huilen. Ik ren weer terug en tref een verdrietig jongetje op het veldje aan. ‘Mam, waar was je nou? Ik was je kwijt!’. Ik kruip naast hem in bed en troost hem weer in slaap.

Ik doe het zelf

Maar dat was onze vakantie toen. Nu zijn we vier jaar verder, en heb ik van één van mijn wilde plannen werkelijkheid gemaakt. Terwijl ik dit schrijf zit ik aan een zwembad op 1100 kilometer verwijderd van huis op een camping in Frankrijk in mijn nieuwe tent.

‘Ik ben trots dat ik dit avontuur durf aan te gaan’

Ik sta een stuk sterker in mijn schoenen, maar de confrontatie blijft groot. Weer loop ik iedere avond langs gelukkige stelletjes die tevreden voor hun tent zitten, zie ik vaders met hun kinderen een balletje trappen of moeders rustig een tijdschrift lezen terwijl papa 20x van de glijbaan gaat met de kinderen. Ik doe het allemaal wel, maar dan alleen. En als ik ’s-avonds voor mijn tent zit komen daar weer die tranen en weer voel ik me eenzaam.

Daarnaast voel ik me ook trots. Trots dat ik dit avontuur durf aan te gaan alleen met de kinderen. Ze genieten en die gedachte maakt me blij.

Daarom proost ik met mijzelf: ‘Proost Esther, je doet het allemaal maar mooi even!’