Blog Esther | ‘Het is net of Rob mijn papa is’

De wind is perfect, de zon schijnt en het is rustig op het strand. We parkeren de auto en nog voordat hij goed en wel in het vak staat, heeft Stijn het portier al open. Hij heeft zijn bestuurbare jeep meegenomen. Opa heeft ‘m onlangs gefikst en dit is een mooi moment om hem uit te proberen. We zijn met z’n drietjes: Rob, Stijn en ik. Stijn rent het strand op en wij kijken nog even verwonderd naar een vissersboot die dicht langs de kust vaart. Wat een prachtig gezicht!

De vlieger

Dan pakt Rob de vlieger uit en zet ‘m in elkaar. Stijn heeft er nog geen oog voor. Hij is druk met zijn bestuurbare auto. Als Rob de vlieger in de lucht laat en Stijn ‘m voorbij hoort zoeven is zijn aandacht getrokken. Vol bewondering kijkt hij omhoog. Rob scheert met de vlieger langs de duinen en weer omhoog. Dan ziet hij Stijn kijken. ‘Stijn, wil je ook even?’

Stijn laat zijn bestuurbare auto ergens in het zand liggen en rent naar Rob. Van een afstandje sta ik het tafereel te bekijken. Rob is bijna twee meter lang en Stijn kijkt hem aandachtig aan. Dan gaat Rob achter hem staan en geeft voorzichtig de vlieger over. Een brede glimlach verschijnt op Stijns gezicht. De vlieger stort een paar keer naar beneden, maar na een tijdje oefenen en een paar tips van Rob weet hij hem in de lucht te houden. Zijn hele lichaam beweegt mee en hij begint zachtjes te zingen. Hij heeft het echt naar zijn zin. Wat heerlijk om te zien!

Ik voel me intens gelukkig en ik weet dat Stijn dat ook voelt. Hier sta ik dan… Op het strand waar ik zo vaak met Dennis heb gelopen. Waar we na slecht nieuws van het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis het strand opliepen om tegen de wind in te lopen en te huilen. Waar we op zondag met de kinderen een balletje gingen trappen en urenlang op een terras zaten met een wijntje en een biertje. Waar we zelfs met zijn kist nog even naartoe reden om samen met hem nog een laatste keer naar de zee te kijken. Even ontsnapt er een traan: Stijn had hier toch eigenlijk met zijn vader moeten staan.

Bonusvader

Maar als ik Stijn omhoog zie kijken naar Rob en Rob goedkeurend zie knikken en hem hoor zeggen: ‘Goed man!’, maken de tranen plaats voor blijdschap. Wat ben ik toch een gelukkig mens! Rob is niet de vader van mijn kinderen, maar de kinderen houden van hem en hij houdt van hen. En dát telt. De titel van bonusvader verdient hij dubbel en dwars.

Knuffel

Isa weet inmiddels al heel goed dat ze bij Rob meer voor elkaar krijgt dan bij mij. Ze maakt daar dankbaar gebruik van. Ook gaat ze rechtstreeks naar Rob als ze iets wil weten over wiskunde. Als Rob weer naar huis gaat, krijgt hij regelmatig een dikke knuffel en vraagt ze de volgende dag alweer: ‘Wanneer komt Rob?’

Stijn komt ’s morgens tussen ons inliggen als Rob blijft slapen. En als we een film kijken, zie ik hem steeds dichter tegen Rob aankruipen. Hij zei laatst: ‘Mam, ik kan mij papa helemaal niet meer zo goed herinneren. Het is net of Rob mijn papa is.’

Brief

Voor Dennis overleed, schreef hij me in een brief dat hij hoopt dat ik ooit iemand vind, die goed is voor mij en de kinderen. Iemand met wie ik weer lol kan hebben en die mij weer gelukkig maakt. Ik heb ‘m gevonden hoor Dennis!