Blog Esther | Lief­des­ver­driet

Het vervolg op mijn eerdere blog over mijn nieuwe relatie zou een geweldig verhaal moeten zijn over vlinders in mijn buik, gezamenlijke plannen, lachen, een bonuspapa voor mijn kinderen en een gelukkige toekomst.

Dat zou het moeten zijn, maar dat is het niet.

Het is over

Het is over. En dat is moeilijk te bevatten en te accepteren als de liefde er nog wel is. Heel veel liefde zelfs. En achteraf meer voelbaar. Toch gaat het niet en moesten we beslissen te stoppen. Twee gezinnen, twee huishoudens, een planning die we op elkaar moesten afstemmen, kinderen die enorm botsen en strubbelingen over dingen die je in een prille relatie niet mag hebben. Het werkt gewoon niet. Voor nu niet… Wie weet wat de toekomst brengt.

Verscheurd van verdriet liet ik hem los, nadat we elkaar nog een laatste knuffel hadden gegeven. Thuis plofte ik op de bank en zat daar een tijdje lamgeslagen. Isa deed haar eigen ding in haar kamer en Stijn drentelde wat om mij heen.

Ook hij had liefdesverdriet

Ineens kwam hij met allerlei vragen over Remco. ‘Kunnen we nog wel een keertje stoeien?’ en ‘Mag ik daar nog wel een keer spelen?’ Het was even stil en ineens werd hij woest. Hij slaakte een enorme kreet en riep: ‘Ik wil hem zo’n harde schop verkopen! Ik ben zó boos!’ Daarna verliet hij de kamer. Boven hoorde ik zijn slaapkamerdeur dichtknallen. Toen ik even later zijn kamer binnenkwam, lag hij in zijn bed te huilen. Op dat moment besefte ik dat hij zijn eigen vader korter heeft gekend dan Remco en dat een bonusvader voor hem van grote betekenis is. Ook hij had liefdesverdriet.

Nadat ik hem had getroost, verliet ik zijn kamer. Mijn benen voelden zwaar en twee stappen verder plofte ik op mijn bed. Daar kwamen weer die tranen. Ik zat niet alleen met mijn eigen verdriet, maar ook met het verdriet om Stijn. Kon ik zijn pijn maar verzachten.

Gelukkig is Remco een goed persoon. Hij had een gesprekje met hem, waarin hij beloofde dat Stijn altijd welkom is bij hem. Dat hielp.

De dagen die volgden waren zwaar. Met dikke ogen van het huilen verscheen ik op mijn werk en bij ieder liedje op de radio kwamen herinneringen boven. Ook het verdriet om Dennis kwam weer om de hoek kijken. Ik ben weer alleen… Ongewenst. En ik moet dat weer een plekje geven.

Dat is nog niet gelukt. Maar ik heb voor hetere vuren gestaan, dus dit gaat ons ook weer lukken.