Blog Esther | 'Ik had zo graag gewild dat mijn moeder dit bespaard was gebleven'

23 maart 2023 · 00:10

Update: 22 maart 2023 · 13:44

Esthers moeder belt haar met verontrustend nieuws. Dagenlang spreekt Esther zichzelf moed in, maar dan krijgt ze een verdrietige boodschap die haar direct doet denken aan de periode dat haar man Dennis ziek was.

Mijn moeder belt. Dat is helemaal niet iets bijzonders, want we bellen elkaar dagelijks. Meestal ben ik degene die even vanuit de auto belt. Dat is zo'n moment dat ik even rustig kan bijkletsen terwijl ik ondertussen het verkeer in de gaten houd.

Knobbeltje

Nu belt mijn moeder mij en aan haar toon te horen belt ze niet voor gezellig praatje. Ik hoor dat ze zorgen heeft. "Es, ik moet je even iets vertellen. Je moet je geen zorgen maken, hoor! Het is vast niets. Morgen ga ik even naar de huisarts, want ik voel al een paar dagen een knobbeltje".

Ik ben even stil. Nee, dit zal toch niet? Ik kan vrij snel schakelen en zeg dat het vast wel goedkomt en dat het goed is dat ze het even laat nakijken.

Even geduld

Na het bezoek aan de huisarts is het tijd voor een mammografie en een echo. Voor de zekerheid wordt er ook nog een biopt genomen. Zorgen zijn er niet echt. Het is puur voor de zekerheid. Vrijdag komt de uitslag. Het is nu woensdag, dus we moeten nog even geduld hebben.

'Verlossend kan ik het telefoontje niet noemen'

Vrijdag ben ik toch een beetje gespannen. Ik spreek mijzelf steeds moed in: "Het zit goed. Het kan toch niet altijd foute boel zijn?" Eind van de dag komt het telefoontje. Verlossend kan ik het niet noemen. Het is eerder verwarrend. Het weefsel is zo verkruimeld dat er geen goede kweek gemaakt kon worden. Nu een nieuwe poging. Na het weekend horen we meer.

Wachten

Grrrr, dat wachten! Ik weet het nog als de dag van gisteren, dat we steeds maar moesten wachten op de uitslagen van Dennis. Uitslag van het bloed, van de PET-scan, van de kweek... Wachten, wachten en nog eens wachten.

Het hele weekend spookt het door mijn hoofd. Steeds wel met een goede afloop. "Als het niet goed zou zijn, dan hadden ze het toch gelijk gezien? Ze doen nu toch gewoon nog een kweek om extra zeker te zijn dat het niets is?"

Maandag wordt dinsdag, want de uitslag is nog niet binnen. Weer wachten!

Als een film

Dan komt het telefoontje. "Es, het is niet goed. Het is borstkanker". Tranen biggelen over mijn wangen en ik weet niets meer uit te brengen. Deze had ik totaal niet zien aankomen.

Ik hoor nog wat kreten als: 'poortwachterklier', 'hormoongevoelig', 'scan' en 'bestraling', maar het complete verhaal gaat langs mij heen. Alles flitst als een film voorbij. Elk woord heeft een verhaal dat mij aan Dennis doet denken.

Ik had zo graag dat mijn vader en moeder dit bespaard was gebleven....