Blog Esther | Date bij het graf
Voor Esther is de sterfdag van haar man Dennis altijd een bijzondere dag. Ze wil dan het liefst met anderen samen zijn om over hem te praten en herinneringen op te halen. Maar dit jaar staat ze alleen bij zijn graf.
Om 09.03 uur in de ochtend steek ik een kaarsje aan en zet Dennis’ favoriete muziek van Kane op. Mijn gedachten gaan terug naar zes jaar geleden, naar het moment dat hij stierf. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik voelde dat het ging gebeuren. Hij stierf terwijl ik in zijn armen lag.
Dit jaar geen tranen
Dit jaar vloeien er geen tranen. Ik kijk met een glimlach naar zijn foto en denk aan de lol die we hadden, aan de leuke dingen die we deden en aan de goede gesprekken die we voerden.
‘Af en toe overvalt me een vlaag van onrust’
De rest van de dag is een dag als alle andere vrijdagen. Toch voel ik me anders. Terwijl iedereen om me heen doorgaat met de gewone dagelijkse dingen, val ik af en toe even stil. Ook ik hou me vandaag bezig met de ‘normale’ dingen. Maar af en toe overvalt me een vlaag van onrust.
‘Het liefst zou ik aan een lange tafel willen zitten en het glas heffen op het leven van Dennis’
Ik wil huilen, ik moet huilen, ik weet niet wat ik wil. Ik wil niet alleen zijn, ik wil mensen om me heen, want ik wil praten over Dennis. Ik wil weer lachen om zijn grapjes en herinneringen ophalen. Het liefst zou ik op deze dag met familie en vrienden aan een lange tafel willen zitten in een gezellig en warm restaurant. Met lekkere hapjes en kaarsjes op tafel, terwijl iedereen het glas heft op het leven van Dennis. Om daarna samen naar de begraafplaats te gaan en de dag af te sluiten met het aansteken van kaarsen bij zijn graf. En vervolgens gearmd naar buiten te lopen net voordat de begraafplaats sluit. Dennis omringd door het licht van de kaarsen achterlatend.
Alleen bij het graf
Maar nu, zes jaar later, sta ik alleen bij het graf. De kinderen wilden niet mee vandaag en dat is goed. Met grote passen loop ik richting het monument. Ik baal dat ik hier alleen ben. Het begint donker te worden. Het is wel heel verlaten en spannend om hier alleen te staan. Ik steek de kaars aan en wil eigenlijk het liefst gelijk weglopen. Terug naar huis, naar de kinderen.
Toch blijf ik nog even staan. Ineens voel ik rust over me heenkomen en vergeet ik alles om me heen. Dit heb ik nog nooit gevoeld. Ik ben nooit langer dan 10 minuten op de begraafplaats en nu sta ik hier al zeker 20 minuten naar de brandende kaars te staren.
‘Ik praat honderd uit’
Sterker nog: ik zet mijn tas op de grond en begin te praten. Eerst zachtjes. Ik kijk nog een paar keer goed om me heen of niemand me hoort. Dan praat ik honderd uit. Ik kan niet meer stoppen en vertel alles wat ik op mijn hart heb. Ik spring van de hak op de tak. Ik praat zólang, dat ik bijna de tijd vergeet. Vijf minuten voordat de begraafplaats sluit, rond ik af.
Een geslaagde date
Opgelucht en blij loop ik weer naar mijn auto. Ik had met honderd mensen aan tafel kunnen zitten, maar niets kan op tegen de qualitytime die Dennis en ik vanavond samen hadden. Als vanouds was het weer een geslaagde date. Ik zet ‘m alvast in de agenda voor volgend jaar.
