Blog Esther | ‘Elk afscheid voelt als Dennis opnieuw loslaten’

De arts komt binnen met een verpleegkundige, uit zijn tas haalt hij medicijnen. Ik mag naast Dennis blijven liggen zolang ze alles klaarleggen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst, hoor zijn hartslag en voel zijn warmte. Dan is het tijd. Na uitleg over wat er gaat gebeuren, is het zover. Het medicijn doet zijn werk. Na een kus valt Dennis rustig in slaap. 

Dit waren onze laatste momenten. Lang heb ik daar niet aan kunnen wennen, want een paar dagen later blaast hij zijn laatste adem uit. Vanaf dat moment heb ik altijd moeite met afscheid nemen. In iedere vorm. 

Fases

Mensen komen en gaan in ieders leven. Sommigen lopen elke fase van je leven met je mee, anderen staan alleen af en toe dichtbij en verdwijnen in een volgende periode. Dat is oké. Zo werkt het. Er komen weer andere mensen op je pad.

Sinds het overlijden van Dennis gaat dat bij mij allemaal niet meer zo vanzelf. Soms weet ik dat het goed is om contact te laten verwateren. Zoiets gaat bij de meesten natuurlijk. Bij mij niet. Ik probeer het zo lang mogelijk vast te houden. 

Op de rem

Ik vind het vreselijk om afscheid te nemen en hou iedereen het liefst zo lang mogelijk bij me. Weten dat ik diegene niet meer kan spreken en zien… Ik voel dezelfde pijn als toen ik afscheid nam van Dennis. Dat wil ik nooit meer voelen. Dus probeer ik koste wat kost die pijn te vermijden.

Ik bescherm mezelf ongemerkt tegen deze pijn. Zodra ik voel dat vriendschappen verwateren of als ik iemand dreig te verliezen, trap ik heel hard op de rem. Ik duw die persoon weg. Zo heb ik het afscheid zelf in de hand en voel ik die pijn minder. Easy, zou je zeggen. Maar zo werkt het niet helemaal.

Voor de mensen om mij heen is dit niet altijd makkelijk. Gelukkig zijn het juist mijn vrienden die blijven en mijn vriend Rob die mij dan even stevig vastpakt en bevestigt dat ook hij nergens heengaat.

Doen alsof

Over een paar dagen moet ik afscheid nemen van één van mijn beste vriendinnen. Ze verhuist voor vijf jaar naar Curaçao. Natuurlijk heb ik een eerste bezoek al gepland, waardoor het afscheid minder zwaar wordt. Haar man gaat eerder. Gisteren zagen we hem voor de laatste keer, voor een laatste avondje Keezen (ons favoriete spel).

Ik ben weggegaan zoals ik altijd weg ga: ‘Doei! Was gezellig!’ Het helpt om te doen alsof ik hem binnenkort gewoon weer ga zien. Gelukkig weet ik dat dit vertrek tijdelijk is. Dat we over vijf jaar de draad gewoon weer oppakken en zoveel mogelijk contact houden.

Littekens

Afscheid nemen. Voor mij zijn het littekens die ik de rest van mijn leven meedraag. Gelukkig kan mijn omgeving er goed mee omgaan: de littekens zijn steeds minder zichtbaar. Of ze ooit zullen verdwijnen…. Ik denk het niet. Daarom hou ik iedereen die mij lief is maar zo dicht mogelijk bij mij.