Blog Ella | ‘Ik wil een tattoo. Ben ik gek geworden?’

Ik wil een tattoo

Ik wil een tattoo. Ja, ik heb het over een tatoeage. Een echte. Een definitieve. Ik ben 32 jaar, getrouwd, moeder van twee kindertjes, en heb een vaste baan als representatief medewerker in de ouderenzorg… en ik wil een tattoo. Ben ik gek geworden?

‘Ik wil hem bij me dragen. Ik wil dat iedereen ziet dat hij bij mij hoort.’

Ik wil een tattoo. Twee jaar geleden werd mijn zoontje geboren. Te vroeg en daardoor overleed hij. Hij was perfect. Er was niks mis met hem. Hij kwam simpelweg te vroeg. Hij was nog niet klaar om te kunnen leven buiten mijn baarmoeder. Dus stierf hij. Klein en naakt; zoals hij gekomen was, verliet hij ons. En nu is hij onzichtbaar. Maar ik wil hem bij me dragen. Ik wil dat iedereen ziet dat hij bij mij hoort. Dat hij niet meer onzichtbaar is. Iedereen moet weten dat hij in mij gegroeid is en een half jaar geleefd heeft in mijn buik. Dat ik een zoon heb in de hemel. Dat hij er is en dat hij leeft, maar niet bij ons. Niet zichtbaar. Maar hij heeft mij mama gemaakt. Ja, dat lieve vrolijke dotje in het winkelwagenstoeltje is mijn dochter, maar ik ben niet alleen mama van háár. Ik heb ook een zoontje van bijna 2 jaar. Niet hier bij mij, maar hij telt wél!

Dan kan ik hem nooit vergeten

En dan… Dan heb ik een tatoeage, ergens op mijn lijf. Wie ziet die dan? En wanneer? Hij moet dan eigenlijk wel op mijn voorhoofd, anders ziet nog niemand het. En wat voor tattoo moet dat dan zijn? Een afbeelding van een baby’tje met vleugels, een soort engeltje? Maar ik geloof niet dat hij een engeltje is geworden. En ook geen vlinder of ster. Dus die vallen ook af. Misschien zijn naam? Maar dat is wel heel persoonlijk. Mensen weten ook niet hoe mijn guitige kleine meisje heet, dus waarom moeten ze dan wel de naam van mijn overleden zoontje op mijn lichaam lezen? Dan misschien toch iets symbolisch? Een parel in de handen van God misschien? Of iets met tekens of een andere taal…? Maar ja… dan snapt nog niemand het.

‘Als ik een tattoo heb… kan ik soms over hem vertellen. Of heb ik daar helemaal geen tatoeage voor nodig…?’

Als ik een tattoo heb, dan draag ik hem voor altijd met me mee. Overal. Nooit meer onzichtbaar. Dan kan ik hem nooit vergeten en kan ik soms over hem vertellen. Of heb ik daar helemaal geen tatoeage voor nodig…?

Wie zal het begrijpen?

Ik ben helemaal geen type voor een tattoo. Ik ben een heel gemiddeld persoon. Niet opvallend, behoorlijk burgerlijk, een tikkeltje saai misschien wel. Misschien dat een kettinkje meer bij me past. Of een ring. Een sieraad dat symbool staat voor hem. Om hem bij me te dragen. Met een parel dan, die symbool staat voor hoe kostbaar hij is. Of twee parels, voor allebei mijn kinderen eentje. Maar wie zal het dan begrijpen? Niemand anders weet dat die parels voor mijn kinderen symbool staan. Ik zou de enige zijn…

Zo gaan mijn gedachten in cirkels rond. Hoe kan ik het de wereld duidelijk maken, dat ik een zoon heb? Dat hij mijn zoon is? Mijn zoontje die ik nooit heb leren kennen? Het stukje van mijn hart dat ik elke dag mis…