Blog Ella – Een persoonlijke plek voor jou

Voorbereiden wordt afronden

Het is een jaar geleden dat mijn zwangerschap uitliep op een graf in plaats van een wiegje. Onze zoon komt écht niet meer. Dat weet ik wel, maar soms voelt het alsof de dingen die ik doe nog steeds voorbereidingen zijn op zijn komst. Het zijn alleen geen voorbereidingen meer: het zijn de afrondingen, de laatste dingen die ik ‘voor hem’ kan doen. Alleen nog een persoonlijke plek van herinnering inrichten, dan is het klaar. En dan…?

Nu, precies één jaar later, staan we hier dan. Bij het graf van ons zoontje. Met nog steeds het kleine bordje met zijn naam en grafnummer, wat door de beheerder van de begraafplaats in de grond is geprikt. De knuffeltjes die toen door neefjes en nichtjes zijn neergelegd. En ook de bakjes met bloembollen, die binnenkort weer zullen opkomen. Het graf is nog niet “af”.

Betekenis zoeken

We weten inmiddels wel ongeveer hoe we dit plekje willen ‘aankleden’. Maar dat was nog een heel proces. Het zoeken naar de betekenis van deze plek: hoe vaak zullen we hier komen? En wat zoeken we hier dan precies? Maar ook het praktische aspect: niet al teveel onderhoud, maar ook niet doods met enkel glas, steen en grind. Het moet ook een persoonlijke plek zijn: liever bloeiend en uitnodigend. Niet te statig, maar een beetje kinderlijk en speels. Zonder auto’s of voetballen, daar heeft hij immers niet mee kunnen spelen…

Voor velen zal het graf ook iets uit moeten stralen van de persoon die er begraven ligt. Maar wat als je die persoon niet kent? Het klinkt raar, maar het is waar: onze zoon ligt daar begraven, maar wie hij is als persoon weten we niet. Het enige wat we van hem hebben leren kennen is lichamelijk. Zijn ini-mini kleine vingertjes en teentjes. De fijne oortjes en een kinnetje zoals mama. En de stoere schoudertjes en sterke beentjes van papa. Wat hebben we hem gekoesterd die dagen dat we zijn kleine lichaampje nog bij ons hadden. Dat maakt dat ik af en toe graag naar zijn grafje toe wil. Het is de plek waar we alles wat wij van hem kennen, hebben achtergelaten.

Veel mensen komen niet graag op de begraafplaats, maar bezoeken andere plekken die mooie herinneringen aan hun dierbare oproepen. Waar ze samen zijn geweest bijvoorbeeld, of waar de persoon die gemist wordt graag kwam. Helaas hebben wij niet zo’n plek en dit motiveert ons om zijn grafje als zijn plekje in te richten. Een plek waar wij graag blijven komen.

Graf voor jou

Aangezien we hem voornamelijk lichamelijk hebben leren kennen, zullen we daar iets van laten zien bij zijn graf. Zijn voetjes, die in gips zijn afgedrukt in het ziekenhuis, hebben we in witte natuursteen laten houwen. Die steen komt in het gras te liggen. Dan kan iedereen zien hoe klein hij was. En dat hij er écht was, al heeft hij geen fysieke voetafdruk op deze aarde achtergelaten. Er komt ook een grafsteen te staan met zijn naam, datum en een bemoedigende tekst. Zijn vader werkt in het hout en gaat zelf een houten grafsteen maken. We vinden het waardevol dat mijn man hiermee vorm kan geven aan het verlies en dat er straks iets moois op het graf zal staan wat uit zijn eigen handen is voortgekomen. Iets dat hij heeft gemaakt voor zijn zoon. Persoonlijk en liefdevol.

En zo is het dus echt voor iedereen een persoonlijke zoektocht: wat je helpt, wat je herinnert aan jouw dierbare die je moet missen en hoe je daar vorm aan geeft.

Wat is voor jou een plaats waar je diegene dichtbij ervaart?