Blog Ella | Ons eerste kindje? Nee, de tweede!

Gelukkige tijden

We beleven gelukkige tijden in ons gezin. Met ons dochtertje, die nu een paar weken oud is. Juist door haar denken we ook regelmatig terug aan ons zoontje, die anderhalf jaar geleden geboren werd en kort daarna overleed.

Dat komt allereerst omdat haar gezichtje veel op die van haar broer lijkt. Maar ook omdat we toén ouders zijn geworden en nu pas ervaren hoe het is om ouders te zijn. Hij was en is de eerste. Zij is er – en is de eerste die bij ons woont, leeft en opgroeit.

Incompleet gezin

Er zijn mensen die ons eerste kind ‘vergeten’. Bij een aantal kraambezoeken werd ons dochtertje ‘het eerste kindje’ genoemd. Dat is ze niet, al is ze wel het eerste kindje waar we voor moeten zorgen. Ik vermoed dat die mensen dat bedoelen, maar toch steekt het soms.

We zijn (en blijven) een incompleet gezin zonder onze eerstgeborene. Als hij niet genoemd wordt, voel ik me nog incompleter. Al wist ik tot dit moment niet dat er een overtreffende trap bestaat van het woord incompleet. Toch kies ik er niet altijd voor om deze mensen te corrigeren. Want ik wil niet steeds de nadruk leggen op het gemis van onze zoon. Zeker niet bij een kraambezoek, waar dankbaarheid, geluk en blijdschap de boventoon moeten voeren.

Bevallen telt mee

Een kennis van ons, zelf moeder van een zoontje (3 jaar) en een dochtertje (1,5 jaar), benadrukte tijdens hun kraambezoek dat een bevalling van 3 uurtjes – zoals ik had van mijn dochter – wel heel uitzonderlijk is voor een eerste. In deze situatie koos ik er wel voor haar te corrigeren.

De bevalling van mijn zoon, die meer dan 80 uur duurde, telt wel degelijk mee als eerste bevalling. Ik twijfelde daar zelf nog aan voor ik ging bevallen van mijn dochter, maar nu ik twee bevallingen heb meegemaakt weet ik het zeker: bevallen van een kindje dat niet volgroeid is, telt mee!

Misschien telt die bevalling zelfs wel dubbel. Want ten eerste ben je er nog helemaal niet klaar voor, onvoorbereid moet je de enorme fysieke klus klaren. Daarnaast zit er geen druk van een voldragen baby’tje achter de weeën, waardoor de weeën ‘er langs glippen’ en de vliezen lang in tact blijven. En tot slot moet je baren zonder het belonende vooruitzicht dat je straks je levende kindje in handen hebt en dus zonder de oerkracht die normaliter een belangrijke rol speelt bij de bevalling…

Ik mis hem zo

Op zulke momenten mis ik hem zo. Als ik mijn kennis met haar zoontje en dochtertje zie, die samen spelen en ruzie maken. Zij schelen ook anderhalf jaar. Zó had mijn gezin er ook uit moeten zien.

Ik ben trots op mezelf dat ik kan omgaan met hun bezoek, ondanks de pijn en misschien een beetje jaloezie. Maar dat ze in mijn huis zijn en dat we met elkaar over kinderen en bevallingen kunnen praten, bewijst dat er veel herstel bij me heeft plaatsgevonden in die anderhalf jaar. En daar ben ik extreem dankbaar voor!