Blog Ella | Moederdag: ik bén al moeder, maar niemand kan het zien

Mijn eerste Moederdag

Vorig jaar was mijn allereerste Moederdag. Het was ruim 2 weken vóór de uitgerekende datum van mijn eerste zwangerschap, maar onze zoon was al vele weken eerder geboren, gestorven en begraven.

Het werd het eerste zomerse weekend van 2016, dus boekten mijn man en ik een hotelletje aan zee. Lekker weg: fietsen door de duinen, hier en daar een terrasje pakken en ons op het strand koesteren aan elkaar en de warmte van de zon. Het was heerlijk! Zoals vanouds: hij en ik. Wat een groot goed! Daar tilde ik me aan op, die Moederdag: we hebben elkáár.

Niet zó!

Ik ben een groot voorstander van ‘count your blessings’. Oog te hebben voor wat je wél hebt. Maar die Moederdag bagatelliseerde ik daarmee het grote verdriet en gemis, met gedachten als: ‘Andere moeders zouden wensen dat ze vandaag zo’n heerlijke dag met hun man alleen zouden hebben’. Of: ‘Hij hoorde toch nog niet geboren te zijn, dus hoe kan ik hem dan missen?’ En ook: ‘Moederdag is toch maar een stomme, commerciële dag’. Van binnen voelde ik me echter heel wat minder stoer. Mijn allereerste Moederdag had er niet zó uit mogen zien! En die doe je nooit meer over…

”s Avonds werd ons een glas champagne aangeboden ‘omdat het moederdag is’..’

Het moeilijkste die dag vond ik misschien nog wel dat ik moeder was, maar niemand dat kon zien. Toen we ‘s avonds uit eten gingen, werd ons een glas champagne aangeboden ‘omdat het moederdag is’. Wat had ik de ober graag willen zeggen dat wij méér waren dan ‘slechts’ een leuk stel wat de zomer kwam inluiden, namelijk: ouders van onze prachtige zoon. Maar in plaats daarvan keken we elkaar aan, namen de glazen aan en proostten zonder woorden. Op hem, op ons en ons ouderschap.

Onzichtbare moeder

Rond moederdag, maar eigenlijk de hele periode sinds de geboorte van mijn zoon, zoek ik naar de definitie van ‘wat ik ben’. Want er is niet eens een officiële naam voor ‘zo iemand als ik’. Als je je ouders verliest ben je wees, als je je partner verliest weduwe. Maar als je je kind verliest, wat ben je dan?

‘Straks ben ik zichtbaar moeder van een dochter. Ik ben bang dat mijn zoon dan nóg onzichtbaarder wordt..’

Een term die ik tegenkwam op internet die de lading voor mij het beste dekt is onzichtbare moeder. Ik ben moeder, maar niemand ziet het. Al weet ik dat ‘ergens bij horen’ er niet echt toe doet, toch hielp deze term mij enigszins bij het definiëren en aanvaarden van mijn ‘status’. Maar met de komst van ons tweede kindje, komt er aan die status ook al weer een einde. Want straks ben ik zichtbaar moeder van een dochter. En ik ben bang dat met haar komst mijn zoon nóg onzichtbaarder wordt…

Noem haar kind bij naam

Moederdag ligt dit jaar opnieuw kort voor de uitgerekende datum van deze zwangerschap. Ik hoop maar één ding: dat ze dan al geboren is of die dag geboren wordt! Want ook al ben ik enorm dankbaar dat mijn buik op deze dag gevuld is met dit nieuwe leven, mijn armen zijn nog steeds zo pijnlijk leeg. En ik hoop zo dat dat gevoel zal verdwijnen als ze warm en pruttelend in mijn armen ligt!

Ken jij een ‘onzichtbare moeder’? Dan moedig ik je aan – op moederdag in het bijzonder – haar erkenning te geven dat het voor haar ook moederdag is. Het draait niet om hoeveel of welke woorden je er aan geeft, maar noem simpelweg haar kind bij naam. Het kind was er, ook al was het misschien maar kort, en daarmee heeft het voor altijd een plek. En voor alle ‘zichtbare moeders’ een extra aanmoediging: omarm haar als collega-moeder. Want dat is ze namelijk voor altijd!