Blog Dieke | De eerste sterfdag van Dirk

Nu de eerste sterfdag van Dirk er aan komt, gaan de dagen, uren, momenten van een jaar geleden constant door mijn hoofd. Waar ik in de eerste periode na Dirk zijn overlijden echt stukken kwijt was, is dat langzaam maar zeker in de loop van de tijd weer terug gekomen.

Zeker nu die hele film zich weer afspeelt, weet ik gedetailleerder dan ooit wat er gezegd en gedaan is. Alsof ik alles ergens in mijn hoofd in een doosje had gedaan wat dicht bleef omdat het teveel was wat daar in zat en dat doosje nu weer open mag. Wat mooi en wonderlijk tegelijk dat je tegen te heftige dingen in bescherming wordt genomen door je eigen geest. Dat alles mondjesmaat weer naar buiten mag, zodat het behapbaar is. Zo ervaar ik dat in elk geval.

Foto’s

Het enige wat nog steeds niet terugkeert bij mij, is de uitvaart. Tot het moment dat de condoleance begon weet ik wat er allemaal is gebeurd. Maar na dat moment ben ik veel kwijt. Dus ik kijk regelmatig de dienst terug op DVD, bekijk foto’s van de uitvaart en pak het condoleanceregister er bij om te zien wie er eigenlijk allemaal waren. En dat waren veel mensen, dus dat zou niemand onthouden.

In het moment zijn

Ik had zo bedacht om echt in het moment te zijn bij de uitvaart. Juist om alles vast te kunnen houden. Niet helemaal een reële gedachte natuurlijk, maar goed. Ik had natuurlijk heel bewust een fotograaf en filmer die alles vastlegden, maar in mijn beleving was dat vooral voor de kinderen, voor later. En dat is het ook maar ik gebruik het beeldmateriaal nu zelf ook, om te zien hoe alles verliep.

De beslissingen die ik in de aanloop naar de uitvaart toe heb genomen, en zelfs noodgedwongen op de dag zelf ook nog moest nemen, waren heel helder en weloverwogen. Daarin had ik blijkbaar een heldere geest. Maar hoe ik de dag verder doorgekomen ben, weet ik niet zo goed.

Gevoel

Wat ik wel heb, is het gevoel. Mijn zintuigen stonden blijkbaar op scherp want het weer, specifieke muziek en bepaalde geuren brengen exact terug wat ik die dag en dagen daarvoor voelde. Je zou denken dat dat soms pijnlijk is, maar het tegendeel is waar.

Ik ben juist heel blij als ik dat gevoel even terug heb. Dat gevoel brengt me weer even terug naar Dirk. Ook al leefde hij niet meer, hij was nog wel bij ons. En zelfs dat mis ik. Ik kon hem nog zien, tegen hem praten en hij was thuis.

Alles wat daarna kwam, was nog niet gebeurd en het voelde een soort van beschermd of veilig. De buitenwereld kwam nog niet binnen. En precies dat veranderde vanaf het moment dat de condoleance begon….