Blog Dieke – Op zoek naar balans

Balans

Ik las ergens dat rouwen hard werken is. Dat klopt. Ik heb mezelf altijd beschouwd als een stabiel persoon. Er was weinig wat mij uit balans kon brengen en als ik dan toch even wankelde dan kon ik, mede dankzij mijn relativeringsvermogen, ook zo weer rechtop gaan staan. Zolang die goede balans er was, was er genoeg ruimte voor andere, spontane gevoelens. Bijvoorbeeld blij worden van de zon of de wind door mijn haren, van bloemen of door iets voor een ander te betekenen, en van nog zoveel meer.

Hard werken

Maar sinds Dirk er niet meer is, moet ik opeens heel hard werken om ruimte te maken voor die kleine, maar o zo belangrijke, dingen. Ik moet er moeite voor doen. Wat niet gelijk staat aan dat ik ze niet zie, want ik zie ze wel. Maar het gevoel wat die kleine dingen met zich mee brengen moeten van veel dieper komen.

En daarmee is het voor mij duidelijk dat ik nog lang niet ben waar ik zou willen zijn. En ik weet dat ik dat ook niet kan verwachten, zo zes maanden na Dirk zijn overlijden en jaren van dealen met de ziekte Alzheimer. Dat weet ik rationeel gezien wel. Maar verstand en gevoel liggen bij mij nog zo mijlenver uit elkaar. Gevoelsmatig wil ik zo graag door. Niet om Dirk te vergeten of voorbij te gaan aan alles wat zijn overlijden met zich mee brengt. Maar ik gun het de kinderen en mijzelf zo: dat gevoel dat ook wij een gewoon leven leiden. Maar gewoon wordt het nooit meer. En die acceptatie is er nog niet.

De onbezorgdheid is weg

Ik weet dat ik nog steeds beschik over dat hele fijne relativeringsvermogen en ik gebruik het ook regelmatig. Maar de dingen die gerelativeerd moeten worden zijn zo veel groter dan ze ooit waren. Ze vallen zelfs niet altijd meer te relativeren. Mijn leven is veranderd. De zorgeloosheid van voorheen is weg.

Als ik die nieuwe, goede balans in mijn leven weer heb gevonden, en het gemis van Dirk een plekje heeft gekregen, dan hoop ik dat de kleine dingen weer voor instant geluk zorgen. Heel langzaam merk ik dat er soms zomaar even een momentje is van klein geluk zonder dat ik daarbij hoef na te denken. Helaas wordt dat nog afgewisseld met momenten van keihard realiteitsbesef, pijn vanwege gemis en verdriet, maar ze zijn er. Ik weet, dat als ik het maar de tijd geef, dat er steeds meer van dat soort fijne geluksmomentjes komen. En dat ze dan vanzelf een keer op kunnen wegen tegen de nare en verdrietige momenten.