Blog Dieke | ‘Ik zoek in de foto naar Dirk’
Als Dieke naar een foto van Dirk kijkt, realiseert ze zich dat ze even haar best moet doen Dirk terug te halen. De normale dagelijkse dingen spelen steeds meer een rol op de voorgrond. Het verdriet lijkt voorzichtig aan steeds meer met haar leven verweven te zijn. En dat is oké.
In de hoek van de kamer staat een kast met daarop een foto van een breed lachende, mooie jonge man. Een man die zelfverzekerd de wereld inkijkt en aankan. Iemand die een mooie toekomst voor zich heeft. Althans, dat zouden de meeste mensen denken als ze de foto zien.
Zoeken op de foto
Maar ik weet beter. Het is Dirk. De foto is een maand voor zijn overlijden gemaakt. Zijn blik is schrikbarend veranderd als je hem vergelijkt met foto’s van een paar jaar geleden. Op het moment dat de foto gemaakt werd, wisten we al dat hij niet lang meer bij ons zou zijn en ging zijn hele ‘zijn’ hard achteruit. De alzheimer greep die laatste maanden woest om zich heen en nam alles wat Dirk was mee in zijn vernielzucht.
Ik zie zijn foto dagelijks, maar afgelopen week viel me iets op. Ik keek ernaar en het voelde even alsof ik moest zoeken naar hoe Dirk ook alweer was. Welke trekjes hij had, hoe hij er uit zag, hoe zijn stem klonk….Ik kon hem heel even niet direct voor de bril halen.
Bang om los te laten
Ik schrok er van, maar bedacht me later dat het misschien ook wel oke was. Want hij is nog steeds bij me en natuurlijk kan ik hem zo weer voor de geest halen. Ik was lange tijd bang om hem los te laten. Bang omdat ik dacht dat hij anders vergeten werd. Maar ik merk sinds er meer rust in mijn leven is, dat ik Dirks overlijden minder krampachtig vast wil houden.
Ik mis hem nog steeds gruwelijk uiteraard en ben nog elke minuut van de dag met hem bezig. Maar toch lijkt het alsof andere zaken meer naar de voorgrond komen en zijn overlijden dat ‘plekje’ een beetje aan het vinden is. Ik weet inmiddels dat dat niet betekent dat alles nu weer ‘over’ en Dirk vergeten is, integendeel.
Herinneringsboek voor de kinderen
Dat er wat ruimte komt, blijkt ook uit andere dingen. Zo kon ik recent verder gaan met de herinneringsboeken voor de kinderen, waar ik vorig jaar al aan begonnen was. Eerder kwam ik er niet aan toe ze echt af te maken. Want er mee bezig zijn, betekende dat ik de foto’s weer zou zien, alle krantenknipsels over Dirk weer zou lezen en de langzaam helende wonden weer open zouden gaan.
Alles stond in een doos in de hoek van de kamer. Maar kort geleden heb ik die doos gepakt en ben gaan zitten. In no time waren de boeken klaar. Natuurlijk kostte het ook nu weer tranen. Die mogen er zijn, maar het deed veel minder pijn. Eindelijk hebben de kinderen hun boek over hun vader die zo verschrikkelijk veel van ze hield, maar die ze nooit écht hebben mogen leren kennen.
In de boemeltrein
Dat het leven ook na een ingrijpend overlijden in sneltreinvaart doorgaat, wisten we al. Lange tijd had ik geen enkele behoefte om in die sneltrein te gaan zitten. Ik wist niet eens hoe dat moest. Inmiddels ben ik ingestapt. Niet in die sneltrein, want dat wil (en kan) ik nog steeds niet. Maar ik geloof dat ik een langzaam boemeltreintje gevonden heb, die me meeneemt naar….geen idee. Ik zie wel wat de volgende halte wordt. Voor nu zit ik hier best goed.
