Blog Dieke | Voor het eerst met z’n drieën op vakantie

Voorpret

De zomervakantie is weer begonnen. Plannen maken samen met de kinderen blijft een feestje. Ze fantaseren wat af over alles wat ze willen gaan doen deze vakantie. De grootst mogelijke plannen komen op tafel en ik weet bij voorbaat al dat meer dan de helft daarvan niet haalbaar of praktisch is. Maar ach, dat doet er allemaal niet toe want die voorpret is zo belangrijk.

Ik realiseer me dat het voor het eerst is dat we én met z’n drieën op vakantie gaan én dat we zonder zorgen op vakantie gaan. Althans, de kinderen gaan zonder zorgen. In de jaren dat Dirk nog bij ons was waren de vakanties alles behalve zorgeloos. Vorig jaar, het eerste jaar zonder Dirk, was het gemis van hun vader nog te vers en gingen we op vakantie ‘met de rem er op’. Die rem is verdwenen. In hun plannen benoemen ze Dirk wel, maar hij is niet meer zo op de voorgrond aanwezig.

Zwaar

Ik ben veel meer met Dirk bezig en hij gaat echt met ons mee op vakantie, maar het gevoel is anders. Het mag er zijn. Hij is nog constant in mijn hoofd op de voorgrond, maar er is ook rust gekomen. De emoties zitten een stuk minder hoog (uitzonderingen daar gelaten…). Ik heb onze vakantie wel zo gepland dat we in de buurt zitten zodat er ook nog mensen langs kunnen komen. Want met zijn drieën op vakantie vind ik heel fijn en belangrijk, maar ik heb nog steeds behoefte aan wat steun. Want ondanks alles vind ik het nog vaak zwaar om 24/7 alleen voor onze beide kinderen te zorgen. Bovendien is het gewoon gezellig als er even wat aanspraak is op volwassen niveau.

Op de dag van vertrek rijden we eerst nog even langs ‘papa zijn plekje’: het graf van Dirk. We brengen bloemen, steken een kaars aan en de kinderen vertellen hem dat we op vakantie gaan. Onze dochter weet te melden dat ook Dirk op vakantie gaat: naar China in de hemel met al zijn vrienden. Mooi, iedereen blij. Ze wensen hem een fijne vakantie en we vertrekken.

Dirk is erbij

We mogen dit jaar vakantie vieren op een hele fijne plek. Natuurlijk schiet het door mijn hoofd hoe leuk Dirk het hier had gevonden en vooral hoe fijn het was geweest als hij hier lijfelijk aanwezig was. Wat mis ik hem toch ontzettend. Mijn levensgenieter. Als ik de eerste nacht mijn kinderen op bed breng, kruipt onze zoon tegen mij aan: ‘wat jammer dat papa er niet is hè’. Ik geef hem een kus, ‘ja, dat is zeker jammer’. ‘Maar hij is wel bij ons he?’ ‘Ja, dat is hij zeker’, zeg ik. En dat geloof ik ook echt.