Blog Dieke | De wereld en ik

Verder op een gebroken weg
Stil en kwetsbaar groeit de kracht om door te gaan.
Niet zonder jou maar met jou.
Verwacht het niet te snel. Mijn tempo is vertraagd,

Zoveel moet herzien worden, ik moet mezelf opnieuw kunnen zien.
Weet dat ik soms weer terug ben bij af, in het doolhof van mijn rouw.
Verdriet gaat niet voorbij, want mijn liefde gaat niet voorbij.

Gedicht van Marinus van den Berg

Andere planeet

Soms voelt het alsof de wereld en ik elkaar niet altijd meer begrijpen. Alsof ik me bij tijd en wijle op een andere planeet bevind. De komende tijd zal voor een deel bestaan uit het opnieuw ‘synchroniseren’ van twee werelden: de wereld met het leven van alledag en mijn huidige wereld. Maar wanneer is dat klaar? Geen idee. De tijd zal het leren. Het enige dat ik inmiddels weet is dat ik geen hoge eisen moet stellen aan mezelf of de snelheid van dat ‘synchroniseren’.

Ik wilde vanaf het eerste moment zo normaal mogelijk functioneren: de kinderen gewoon zelf naar school en crèche brengen, ze zelf op bed doen, zelf koken en samen eten, zelf het huishouden doen, de avonden alleen doorbrengen zonder te zoeken naar afleiding.

Uitdaging

Alles zodat ik gelijk ging ervaren en voelen wat het is om alleen te zijn en dat Dirk er niet meer is. Want je moet het een keer gaan voelen tenslotte, dus dan maar gelijk dacht ik. Maar de ‘gewone’ dingen blijven doen; nooit gedacht dat dat zo’n grote uitdaging zou zijn.

Mist

Ik denk nog steeds dat het goed is om niet weg te lopen voor dat wat je voelt. Ik had alleen onderschat dat ik de eerste maanden in een soort mist leefde. Er was van alles te regelen omtrent het overlijden en daar had ik mijn handen vol aan. En ik moest alles wat er gebeurd was, laten landen. Nu dat allemaal redelijk achter de rug is, merk ik dat het tijd wordt voor het echte voelen. Het is nu zoveel rauwer, heftiger en vooral echter dan in die eerste maanden.

Ik doe nog steeds mee met de dagelijkse dingen. Je kan tenslotte ook niet echt anders met twee jonge kinderen, maar heel vaak is daar opeens het besef dat Dirk dood is. Op dat soort momenten ben ik weer terug op mijn andere planeet en gaat veel langs me heen en kost het me alle energie die ik heb om door te gaan. Ik kan eigenlijk niet eens uitleggen wat dat is en hoe dat voelt.

Het lukt, maar niet zonder hulp

Maar ik merk dat veel mensen om mij heen en de maatschappij alweer andere verwachtingen van mij hebben. Dat ik inderdaad gewoon mijn huis netjes kan houden, de kinderen op bed kan doen. En dat alles zonder moeite. Nee dus. Het lukt, maar niet altijd zonder hulp, want letterlijk alles kost moeite. En ik wil daar niet op aangekeken worden. Ik wil mijn rouwproces kunnen lopen zoals het loopt: met soms twee stappen vooruit en soms weer één stap terug. Maar hoe het er ook uit ziet, er is iets wat ik heel zeker weet: het komt goed.