Blog Dieke | Dansen in de regen

Een jaar zonder Dirk

Vanaf begin september ben ik het gaan voelen: we gaan richting het jaar. Één jaar zonder Dirk. Het voelt onwerkelijk en vreemd. Een jaar klinkt best lang, maar het lijkt als de dag van gister dat hij bij ons wegging.

‘Laat het rouwen nou eens echt toe’

Ik voel het. Het voelt anders dan de afgelopen maanden. Het voelt meer aanwezig, veel echter. Alsof iemand mij de hele dag met mijn neus op de feiten wil drukken en zegt: laat dat rouwen nou eens echt toe! Stop met het constante weglopen, het constante invullen van vrije tijd en het telkens onderweg zijn met niks. Want dat is wat ik vaak doe.

‘Ik wil niet constant overal aankloppen voor gezelschap’

Ik vind nog steeds de vrije dagen niet leuk. Met name de zondag, bij uitstek een familiedag voor ons, vind ik niks aan. Even ergens op visite gaan is leuk, maar ik wil niet constant overal aankloppen voor gezelschap. Dus vul ik de tijd regelmatig in met activiteiten. Zo hebben de kinderen het leuk en hoef ik niet bezig te zijn met dat wat ik echt voel.

Altijd onderweg

Hetzelfde gold voor de afgelopen zomervakantie. Ik zag op tegen zes weken vrije tijd. Niet omdat ik het niet leuk kon hebben met de kinderen, maar stel nou dat je even niks te doen hebt? En dus heb ik vrijwel de hele zomervakantie ingevuld met uitstapjes en andere bezigheden. Het is dat de kinderen ook rust nodig hebben en we dus ook gewoon soms thuis moesten blijven maar anders waren we waarschijnlijk altijd onderweg.

Chaos

Ik denk alles vaak ontzettend goed onder controle te hebben, maar als ik even op afstand ga staan en naar mezelf kijk dan zie ik de chaos die er nog steeds is. Natuurlijk, ik heb stappen vooruit gemaakt. Maar ik moet nu echt in mezelf gaan investeren. Ik dacht dat ik al op het punt was waarop ik heel reëel kon zeggen: het gaat goed, ik zit weer in het ritme en ik kan een stap verder. Maar toen opeens bleek hoe wankel die balans nog is.

‘Ik wil te snel en ik wil zo graag dat alles weer een beetje gewoon voelt’

Ik ging weer aan het werk en moest mijn zorgvuldig opgebouwde ritme omgooien. Werken was iets wat ik heel graag wilde en ook erg leuk vind. Blij dat ik weer een andere invulling van mijn tijd heb en dankbaar voor de kans die ik weer kreeg. Maar van het een op andere moment was ik het ritme, en daarmee overzicht wat ik dacht te hebben, weer kwijt. En ik weet, het komt wel weer terug. Maar ik wil te snel. Ik wil zo graag dat alles weer een beetje gewoon voelt.

Dansen in de regen

Op mijn telefoon staat een spreuk: ‘life isn’t about waiting for the storm to pass. It’s about learning to dance in the rain.’ En dat is wat ik ga doen, leren om te dansen in de regen. En ach, dat past ook wel weer bij de herfst.