Blog Dieke | Petje af voor jou in rouw: ‘Je doet het toch maar gewoon!’

Ik moet het alleen doen

Ik baal, want ik zit weer eens in ernstige tijdnood. Iets wat altijd al wel een beetje bij me hoort, maar wat het laatste jaar versterkt is. Een golf van boosheid volgt. Waarom moet ik het allemaal alleen doen? Waarom is er nu even niemand die mij kan helpen? Ik kan nooit meer wat uit handen geven. Mijn planning is voor mij en mij alleen, maar ik baseer hem qua tijd vaak nog op twee personen. Ieder een taak, dan is het zo klaar. Maar dat ‘samen’ is er niet meer. Na de boosheid volgt weer die enorme eenzaamheid en het verdriet. Ik wil dit allemaal helemaal niet alleen doen.

‘Mijn planning is voor mij alleen, maar ik baseer hem qua tijd vaak nog op twee personen.’

En dat geldt voor zoveel dingen. December kon mij nooit snel genoeg komen. Hoe gekker, hoe beter. Nu kan het me niet snel genoeg voorbij gaan. Maar ik heb besloten het per dag te bekijken. Dan is het best behapbaar en is misschien ook zelfs deze decembermaand niet zo ellendig als hij lijkt.

Ik red me

Terwijl ik nog even door mopper in mezelf over hoe ontzettend stom alles zonder Dirk wel niet is, zie ik ook de andere kant. Want laten we wel wezen: hoe ellendig ik me ook over dingen voel, ik doe het toch allemaal maar even. Ik red me alleen met mijn twee kinderen. Natuurlijk zijn er nog steeds dingen die beter kunnen en moeten – genoeg zelfs – maar ik durf inmiddels wel te zeggen dat het best oké gaat. Als een ander dat tegen me zei, dacht ik gelijk ‘Je moest eens weten…’. Want natuurlijk wil ik het anders en beter doen, maar dat ligt momenteel niet binnen mijn kunnen. En echt reëel is het ook niet om te denken dat het allemaal alweer van een leien dakje zou gaan.

Ik sta nog steeds rechtop

Het mag gezegd worden: ik doe iets waarvan ik niet wist dat ik het kon. Ik sta nog steeds rechtop en kom mijn dagen door. Met al mijn pijn, verdriet, moeilijkheden en momenten dat ik er echt even geen zin meer in heb. Ik doe het toch. Ik haal adem en loop door. Met die enorme rugzak aan verdriet om diegene die ik mis. Die ik nog zo nodig heb. Dat ik soms geen zin in de dag heb, de gordijnen niet open wil doen of geen energie meer heb om eten te koken moet ik dan maar voor lief nemen. Ook dat verandert ooit weer, dat weet ik zeker.

‘Laten we niet te hard zijn voor onszelf.’

Maar ik zie nu dat ik mezelf best eens een schouderklopje mag geven. Want makkelijk wordt het ‘ons’ in onze rouw niet gemaakt. Ik mis, ik rouw en ondertussen moet ik proberen om de alsmaar doordraaiende wereld een beetje te blijven volgen. En als ik de wereld al een beetje kan volgen, moet ik er grip op proberen te houden. Met alle energie die ik soms niet eens heb.

Het is mijn weg

Uitleggen hoe ik me voel kan ik vaak nauwelijks. Ik hoop altijd op een klein beetje begrip van de ‘buitenwereld’ in vriendschappen, werk, familierelaties of sport. Als ik bijvoorbeeld weer eens iets niet kan of wil, of ik reageer niet op mails of berichtjes. Dat begrip krijg ik gelukkig ook wel. Maar eerlijk is eerlijk: op die gebieden win ik wel wat, maar heb ik ook al vaak verloren en zal nog wel meer verliezen. Ondertussen moet ik wegwijs worden in de wereld van regelingen, toeslagen, opvoeden, (ver)zorgen en vooral zelfzorgen. Maar het is mijn weg en dat heb ik inmiddels geaccepteerd. En ik ben de enige die die weg kan lopen, maar anderen kunnen wel met me mee lopen en dat doen ze gelukkig ook.

Wat ik maar wil zeggen: laten we niet te hard zijn voor onszelf. Want we doen iets waarvan we nooit voor mogelijk hadden gehouden dat we het konden. Petje af voor iedereen die verder moet zonder man, vrouw, kind, vader, moeder, broer of zus, of wie dan ook. Je doet het goed!