Blog van Charlotte | Verjaardag zonder papa

De jongste telg in huis is jarig. De dag na mijn verjaardag. We vieren het dit jaar voor de negende keer samen. Ik herinner mij dat ik negen jaar geleden nét voor mijn verjaardagsfeestje zou beginnen plotseling merkte dat mijn vliezen waren gebroken. Maar geen paniek, mijn verjaardagsfeest kon gewoon doorgaan. Koos nam de twee andere jongens mee op pad en ik verwelkomde een groepje vriendinnen en familie voor een gezellige high-tea waar ik alle hapjes deelde waarvoor ik uren met plezier in de keuken had gestaan. Uiteindelijk werd onze jongste zoon die nacht geboren. Het beste verjaardagscadeau ooit. In de jaren die volgden haalden we dit bijzondere moment altijd weer even met een glimlach terug.

Routine

Ondertussen vieren we onze verjaardagen dit jaar voor de derde keer in nieuwe stijl. Zonder man. Zonder papa. En het kan aan mij liggen, maar het lijkt wel of de slingers elk jaar wat zwaarder zijn geworden. Lukt het om ze weer op te hangen? Voor mijzelf hoeft het dit jaar niet. Maak mij maar wakker als de dag over is. Maar voor mijn zoon til ik die paar kilo extra zonder twijfel. Ik weet hoe het moet, verjaardagen vieren. Het is een routine. En als ik het even niet meer weet, gaat mijn dankbaarheid altijd uit naar routines. Zij redden de dagen. En de verjaardagen. We zoeken online naar een leuke taart, bedenken de traktatie. Ik haal de boodschappen in huis, hang de slingers en ballonnen op. We zingen in de ochtend aan het bed van de jarige job uit volle borst ‘er is er één jarig hoera hoera, en daarom zingen wij blij’ en geven de cadeautjes. Een intens blijde blik in de ogen van zoonlief geeft mij een warm en trots gevoel vanbinnen. Dit is de dag waar hij al heel de maand naar uit heeft gekeken. En wij vieren dit feest maar wat graag met hem mee.

Geboorte

Als ik vervolgens alleen aan een kop koffie zit in de woonkamer rollen de tranen al snel over mijn wangen. Wat had ik jou er graag bij gehad vandaag Koos. Dit is het moment dat we de herinnering aan de geboorte van onze zoon zouden terughalen. Dat we zouden lachen als we terugdachten aan het tellen van de minuten tussen de weeën, wat niet onze sterkste kant bleek. Hoewel we volgens de kennis die Google deelde nog wel wat tijd te gaan hadden, voelde ik dat onze spruit elk moment geboren kon worden. Koos belde vlug de inval-verloskundige uit haar bed. Ze kwam snel onze kant op en nog voor we aan een voorstelrondje konden beginnen werd onze prachtige derde zoon geboren. Een paar uur later staken zijn broers hun hoofd langs de slaapkamerdeur naar binnen. ‘Kom maar eens kijken jongens, jullie broertje is vannacht geboren’. Als vijf dankbare geluksvogels lagen we daar met z’n allen in de vroege ochtend op het grote bed.

Herinneringen

Nu negen jaar later breekt mijn hart. Dat kleine baby’tje van toen heeft de beste vader die je maar wensen kan. Hij heeft hem zo kort mogen meemaken. ‘Ik weet eigenlijk niet zoveel meer van papa, mam’, vertelde hij mij laatst. Het is aan mij. Het is aan iedereen die Koos gekend heeft. Alle herinneringen aan zijn vader zullen we blijven delen. Met hem, met zijn broers. Ik blijf hem vertellen wanneer ik de herkenbare ondeugende blik in zijn ogen zie en hij de streken van zijn vader herhaalt. Hij zal zijn vader leren kennen, door ons heen.

Ik trek mijn mooie kleren aan, zet de koffie en limonade klaar. De families van Koos en mij druppelen het huis binnen. Mijn hart huilt. En mijn hart stroomt over van liefde. Snij de taart maar aan, vandaag vieren wij feest.