Blog Charlotte | Een speciaal cadeau
Charlotte laat haar trouwring en die van haar overleden man Koos versmelten. Er worden nieuwe sieraden van gemaakt voor haar en haar drie zonen. Ze twijfelt of ze er goed aan doet, maar wanneer ze het resultaat ziet, is ze ontroerd.
Na maanden wachten, een vergeten opdracht en spanning of het goed zou komen, zitten mijn oudste en ik in de auto onderweg naar Amsterdam. Vandaag halen we de sieraden op die voor ons zijn gemaakt.
Na Koos’ overlijden heb ik zijn trouwring van zijn vinger om mijn vinger geschoven. Een tijd lang heb ik deze graag samen gedragen. Tot ik besloot om van onze trouwsieraden herinneringssieraden te maken voor de jongens en mijzelf. Ik hou van Koos en zal dat altijd blijven doen. Onze sterke band blijft, maar de invulling is anders geworden. Die symboliek wilde ik vastleggen in een sieraadontwerp voor ons alle vier.
Vrede en hoop
In onze verbondenheid speelt de duif een grote rol. Op het graf van Koos hebben we met de hele familie een mozaïek gemaakt waar een duif de hoofdrol speelt. En ook nu bestaat het ontwerp uit een duif. De duif als symbool voor vrede en hoop. Vrede en hoop hadden Koos en ik tijdens zijn ziek-zijn. Vrede en hoop voel ik nu wij verder leven zonder Koos. Ik heb de afgelopen tijd veel geworsteld hoe een vredig en hoopvol hart samengaat met pijnlijke rouw en verdriet. Ik besef dat ons hele leven op zijn kop is gezet en nooit meer wordt zoals het was. Maar de manier waarop wij leven is nooit veranderd. Dwars door pijn en verdriet heen is er nog steeds hoop en rust.
‘Alles wat ik kon doen was ruimte bieden. Een andere optie was er niet’
Na onze quarantaineperiode werd ik hard geraakt door deze rauwheid van rouw. Wekenlang kon ik dagelijks in elk onbestemd ogenblik in huilen uitbarsten. Ik had er geen woorden voor, maar de grootsheid van het verliezen van Koos en ons totale leven hoe het was deed mij verscheurende pijn. Letterlijk in mijn hele lichaam. Alles wat ik kon doen was ruimte bieden. Een andere optie was er niet. Ik loodste mijzelf de dagen door met de zorg voor de jongens, werken, huishoudelijke klusjes en lieve mensen om mij heen.
Ik ben sinds een tijd gezegend met nog een speciale liefde in mijn leven. Een hele leuke man die mij en de jongens met veel liefde en de nodige voorzichtigheid nieuwe lichtpunten geeft. Ik ontdek steeds meer dat het rouwen blijft terwijl ik ondertussen ook verder leef.
Verbondenheid
De oudste en ik stappen het atelier binnen. De zwarte fluwelen doosjes worden op rij neergezet en gaan open. En dan worden we stil. We bewonderen de prachtige kunstwerken. Drie stekers met elk een gouden duif voor de jongens. Elke duif heeft een takje in zijn bek met een van de steentjes uit mijn trouwring. Voor mij is er de trouwring van Koos, kleiner en smaller gemaakt. Met daarop ook ons symbool, de duif. Waar ik met enige regelmaat heb getwijfeld of ik er goed aan deed onze trouwringen te laten versmelten, kan ik nu alleen maar ontroerd kijken naar dit prachtige resultaat. Onze verbondenheid als gezin spreekt uit de sieraden.
‘Een cadeau speciaal voor jullie van mama én papa’
We stappen de auto weer in naar huis. De oudste neemt het ervan en kiest alvast de mooiste duif uit de drie doosjes. De doosjes gaan in de tas, toch weer even uit de tas. Open, dicht. ‘Kan ik hem straks al even proberen?’ ‘Kunnen we hem met Kerst in ons pak steken?’ ‘Misschien moeten we een kluis kopen?’ Ik ben stil en geniet van dit heerlijke lichtpuntje samen met mijn zoon. Thuisgekomen gaan we rond de tafel zitten met elkaar. ‘Lieve jongens, maak de doosjes maar open. Een cadeau speciaal voor jullie van mama én papa.’
