Blog Charlotte | Koos en ik hielden elkaar in evenwicht

‘Over tien minuten gaan we eee-ten!’ Vanmiddag ben ik weer met frisse moed begonnen aan ons avondeten-ritueel. Ik maak een gezonde maaltijd vanuit de Appie-app. Het leukste vind ik om nieuwe recepten uit te proberen, niet te ingewikkeld, maar wel net even anders.

Een muziekje aan op de achtergrond, zonder nadenken groenten in blokjes snijden, de jongens tevreden achter een schermpje. Als ik dan de kleuren voor vandaag in de pan zie, kan ik niet anders dan genieten van dit moment.

Vol goede moed

En ergens verzamel ik ook de nodige positieve energie om voorbereid te zijn op de volgende fase: het aan tafel gaan en samen eten. Het is elke dag een verrassing hoe dit verloopt.

Vandaag denk ik aan de vooraankondiging tien minuten voor etenstijd, dat is al een pluspunt. Alle gamepotjes en filmpjes kunnen worden afgerond en na tien minuten is iedereen echt klaar wanneer ik de borden volschep en op tafel klaarzet.

Dat is in ieder geval onze afspraak. Oké, het duurt alsnog even voor de schermpjes uit worden gezet, maar ik ga vol goede moed alvast klaar zitten.

Beweging

Er ontstaat beweging vanaf de bank. De middelste staat op en roept al rennend naar de gang dat hij echt nog naar de wc moet voor het handen wassen. De jongste loopt langs de tafel en roept vol afgrijzen dat we wéér smerig eten en dat hij het sowieso niet gaat opeten.

De oudste komt met zijn hoofdtelefoon nog op de kamer binnenlopen en verzucht dat hij weer de eerste is die luistert want er zit nog niemand aan tafel en eigenlijk had hij dus langer kunnen gamen.

‘Het is elke dag een verrassing hoe het avondeten verloopt’

Ik glimlach de jongens toe, adem rustig door en kijk naar de mooie kleuren op de borden.

Als na het bidden de eerste knieën boven tafel uitkomen, het eten met de vingers naar binnen wordt geduwd en rechts van mij het eten helemaal niet wordt aangeraakt voel ik de moed steeds wat verder in mijn schoenen zakken. Ik gebaar wat af en vraag vriendelijk naar de bekende tafelmanieren. Mijn positieve energie-peil heeft het zwaar te verduren.

Loslaten

Ineens hoor ik een fluisterstem in mijn hoofd: Char, ga lekker even achterover zitten en vertel eens wat leuks over wat je vandaag gedaan hebt aan de jongens. Laat de rest gewoon even los. Het is Koos zijn stem die ik in mijn hoofd hoor.

Koos wist heel goed hoe je het eten tot een gezellig samenzijn kon maken. Hij vertelde verhalen, deelde raadsels en maakte grapjes waar de jongens van genoten.

Ondertussen probeerde ik de jongens bij te brengen dat je recht op je stoel zit tijdens het eten, je eten met mes en vork naar je mond beweegt en dat de groenten ook ‘gewoon’ kunnen smaken in plaats van heel lekker. Zo hielden we elkaar in evenwicht.

‘Koos wist heel goed hoe je het eten tot een gezellig samenzijn kon maken’

Koos. Hij redt de maaltijd zelfs nu hij er niet bij is. Ik haal diep adem en laat mijn dag even passeren in mijn hoofd. Ik herinner mij ineens een grappig voorval bij de winkel en vertel het de jongens.

Zij haken direct aan met hun verhalen en er klinken al snel lachsalvo’s. En ondertussen gaan de borden leeg.

Ik geniet ervan en ben dankbaar voor dit keerpunt in de sfeer aan tafel. Maar tegelijkertijd huil ik van binnen. Wat had ik graag gewild dat Koos zijn verhalen vandaag hadden geklonken hier aan tafel.

Achter de tafel aan de muur hangt een prachtige portretfoto van Koos waar zijn vrolijke uitstraling van afspat. Ik kijk ernaar en lach terug. Het lukt ons uiteindelijk wel Koos, met vallen en opstaan.