Blog Bianca | Wat als ik nóg een afscheid moet overleven?

Ik heb me al door zoveel verliezen heen geslagen.

Ik heb al definitief afscheid van mijn moeder genomen toen ik vijftien was. Toch is het me gelukt om, zonder haar en het ontbreken van ouderlijke steun in de moeilijkste fase van mijn leven, iets van mijn leven te maken. Waarschijnlijk zaten er onbewust toch heel wat invloeden van haar. Ik studeerde, trouwde met de eerste liefde van mijn leven, Paul, werd juf en zelf mama. Mijn moeder kende Paul zelfs. Ik denk wel dat ze hem goedgekeurd zou hebben.

Vlak na dit romantische moment werd Paul ziek

Mijn gezin was compleet en mijn geluk kon niet op. Op deze manier wil ik wel oud worden, dacht ik toen ik naar mijn pasgeboren dochter in het wippertje keek, en Paul zich met Nynthe, onze oudste, in het zwembad amuseerde. En waarom ook niet, ik had immers al genoeg meegemaakt. Toch sloeg het noodlot opnieuw toe: Paul werd ziek, vrij vlak na dit romantische moment. En na vijf jaar vechten tegen een hersentumor heb ik ook van hem definitief afscheid genomen.

Puntjes op de muur

Wonderbaarlijk, na heel veel tranen gelaten te hebben, spierpijn in mijn gezicht te hebben gehad van het huilen - ik wist überhaupt niet dat dit kon - overleefde ik ook dit weer. Mijn meiden en ik hebben weer de slappe lach om een droge opmerking van een van hen, waarbij Paul, als hij erbij was, lachend puntjes op de muur zou tellen om zijn gezicht in de plooi te houden - opvoedtechnisch gezien handiger. We kunnen genieten van een concert zonder dat het pijn doet dat Paul er niet bij is. En we kunnen weer heerlijk uit eten, zonder dat het confronterend is dat een plek aan tafel leeg blijft. Al wordt hij nog altijd gemist.

Toch is er een ding dat me bezighoudt: de angst dat er iets met mij of mijn kinderen gebeurt.

Ik zag mijn angst werkelijkheid worden toen Yune om half zeven in de ochtend flauwviel

In een gesprek waarin mensen hun bewondering uitten en zich afvroegen hoe het kan dat ik überhaupt nog recht sta, heb ik weleens gezegd: “Ik ben er nog en sta nog steeds. Maar wil je me echt onderuit zien gaan, dan moet er iets met mij of mijn kinderen gebeuren. Dan kun je me denk ik echt opvegen.”

Na zo’n opmerking denk ik meteen aan iets heel anders, want ik wil zeker het noodlot niet opnieuw over me afroepen. Niet dat ik daar echt in geloof, want als ik die magische krachten had, dan wist ik wel wat ik zou denken, maar goed, je weet maar nooit.

Dezelfde film

Als ik iets geleerd heb van al mijn verliezen, is dat je er niet vanuit hoeft te gaan dat dit het laatste is, omdat je al zoveel meegemaakt hebt.

Die angst zag ik heel even werkelijkheid worden toen Yune, mijn jongste, om half zeven in de ochtend flauwviel. Ik hoorde een klop op de deur en vervolgens meerdere slagen. Ik sprong uit bed en trof Yune bewusteloos tegen mijn slaapkamerdeur. Dit leek zoveel op wat Paul had! Mijn emoties vlogen alle kanten op. Ik zag haar al liggen in het veel te grote ziekenhuisbed. In mijn hoofd beleefde ik met haar dezelfde film als met Paul. Ik kon niet stoppen met huilen. Niemand kon me geruststellen, behalve de huisarts die haar van top tot teen nakeek en zei dat het echt een griepje was.

Het is niet dat ik naar die angst leef of dat het me dagelijks bezighoudt, maar soms overvalt me dit. Ik denk namelijk niet dat ik dit nog eens aankan.