Blog Bianca | Tien jaar weduwe

Morgen is het tien jaar geleden dat jij tussen ons je laatste adem uitblies. Tien jaar waarin we niks meer van je gehoord hebben. Want je stem klinkt niet meer.

Geen enkel teken van leven hebben we nog gekregen. Niet één whatsappje hebben we nog van je gehad hebben, want je nummer bestaat niet meer.

Alleen maar stilte.

Die tien jaar lijken wel omgevlogen. Waar we eerder zeiden: “Het is pas één jaar geleden”, zeggen we nu: “Het is al tien jaar geleden.” Daar waar tien jaar toen een eeuwigheid leek zonder jou, we daar als een berg tegenop zagen en het überhaupt onmogelijk leek, zien we nu dat we dit best wel goed hebben gedaan.

Grijze haren

Onze dochters beginnen volwassen vrouwen te worden. En dan te bedenken dat ik geen idee had, hoe ik het ging doen in mijn eentje. Laat staan als ze in de moeilijkste ontwikkelingsfase van hun leven zouden zijn, de puberteit. Blijkbaar groei je daar dan toch vanzelf in. Glijdt toch als vanzelf het ene jaar in het andere.

In die tien jaar is er veel gebeurd en veel veranderd. We zijn in de tussentijd nog drie keer oom en tante geworden. Een keer verhuisd, een keer van baan gewisseld, drie keer van school veranderd, vijf keer van auto gewisseld, vier keer van kapsel veranderd, een bril, twintig rimpels en dertig grijze haren erbij gekregen.

'Ik vraag me af of inmiddels niet alles gezegd is. Of alle tranen niet al gehuild zijn'

Ik schrijf al twee jaar voor Ik mis je, dit is mijn dertigste blog. Ik vraag me af of inmiddels niet alles gezegd is.
Of alle tranen niet al gehuild zijn.
Of we het niet gewoon gewend zijn om ons leven te leven zonder jou, te plannen zonder rekening te houden met jou.
Na tien jaar weten we toch wel hoe het voelt zonder jou? We weten welke dagen het moeilijkst zijn zonder jou.

We weten nu wel wat missen is. En ook dat dit niet meer iedere dag zo sterk aanwezig is. We denken niet meer iedere dag evenveel aan je. En als we aan je denken, gaat dit niet meer altijd gepaard met pijn. Maar met trots en humor, gewoon zoals je was.

Gewoon zoals het is.

Dat klinkt zo stom, ‘gewoon’.
Want al tien jaar weduwe zijn op mijn leeftijd is niet gewoon.
Kinderen die op hun vijfde en zevende afscheid moeten nemen van hun papa is niet gewoon.

Proost op jou

En toch lijkt alles alweer behoorlijk gewoon nu. We maken ons weer druk om dezelfde dagelijkse kleine dingen als de rest van de wereld. “Wat eten we vanavond, wat moet ik aan en regent het nu alweer?” zijn ook hier de meest gestelde vragen op een dag Daardoor weet ik dat het met onze rouw best wel goed gaat.

En toch lopen we ook nu tien jaar later nog steeds tegen situaties aan waarbij we geconfronteerd worden met het verdriet dat jij er niet meer bent, omdat er nooit meer nieuwe herinneringen en foto’s bij komen. Mijlpalen bereikt worden waar je bij had moeten zijn. Of wanneer we die onvoorwaardelijke steun van jou willen voelen, wanneer we het nodig hebben.

En daarom proosten we morgen op jou, want het is helemaal niet gewoon dat we dat al tien jaar doen.