Blog Bianca | 'Ik zit naast Rich, maar rijd steeds verder weg van Paul'

Vandaag is de laatste dag van het jaar.
Oudejaarsavond vieren we traditiegetrouw met onze vrienden in Sittard. Vrienden die ook jouw vrienden waren, die toen al in dezelfde levensfase zaten als wij. Deze avond zal er aan eten geen gebrek zijn. Nieuwe recepten worden door de verschillende koppels uitgeprobeerd. Met net zoveel enthousiasme en gedrevenheid als jij dat deed. Hoewel ik me afvraag of hun keukens er hetzelfde uitziet als die van ons vroeger. Waar soms meer ingrediënten naast de pan, als in de pan lagen.

Verhalen over jou

Jouw kook-uitprobeersels zijn in elk geval niet meer de reden waarom wij altijd als laatste op feestjes arriveren. Twee dochters en ik - drie vrouwen die er betoverend uit willen zien - dat kost nu eenmaal tijd. Al kreeg ik laatst wel een flashback, nadat Nynthe gekookt had en er ook meer groenten naast, dan in de pan lagen. Net zoals toen, wist ik ook nu niet waar te beginnen met opruimen.

Eén ding is zeker, jij bent er weer niet bij

Inmiddels is de vriendenclub wel wat uitgebreid. Ook ik heb mensen meegenomen die jij niet kent. Bijzonder, want jou kennen ze wel. Rich, de tweede liefde van mijn leven, en zelfs vrienden van vrienden, ze luisteren allemaal even graag naar verhalen over jou. Straks, wanneer de grote wijzer twaalf uur aantikt, we terugtellen van tien naar nul, ik mijn geliefde kus, mijn kinderen knuffel en mijn vrienden omhels, heffen we het glas en proosten we op een mooi nieuw jaar.

 2026, de weg ligt voor ons open. We weten niet wat ons te wachten staat.
Al is één ding zeker, jij bent er weer niet bij.

Kunstnagels

Jij bent er niet bij als Nynthe achttien wordt. Een belangrijke mijlpaal voor haar en voor ons. Waarschijnlijk is het me dan gelukt om in achttien jaar tijd een prachtige vrouw groot te brengen. Dan ben ik al achttien jaar mama, maar zijn we maar zeven jaar ouders.

Als in de zomer je zus trouwt met haar lieve man, die zo goed bij haar past, ben je er ook niet bij. Wat zou je een trotse grote broer zijn, blij voor zijn kleine zusje dat ook zij het geluk gevonden heeft. Dan zul je die dag ook niet zien dat Yune bij haar tante prachtige kunstnagels heeft aangebracht. Net zoals je zus dat bij mij deed op onze bruiloft.

Sneller en sneller gaan we door. Jou achterlatend aan het begin van die donkere snelweg

Wanneer ik denk aan het nieuwe jaar zonder jou, zie ik een donkere snelweg voor me. Met een ontiegelijke snelheid rijden we langs duizenden lantaarnpalen. Bestemming onbekend. De lichtjes die aan het begin stonden, zijn steeds verder en verder van ons verwijderd, achter ons in de donkere nacht, al lang niet meer zichtbaar. Sneller en sneller gaan we door. Jou achterlatend aan het begin van die donkere snelweg. Jij mag niet mee, je kan niet mee.

Paniekerig kijk ik achterom. Ik krijg het gevoel dat ik moet stoppen, afremmen op zijn minst, omdat de afstand tussen ons te groot wordt. Niet meer zichtbaar is, niet voelbaar meer is. Verdwenen in het verleden.

Tot alle lantaarnpalen

En toch rijden we door, ik keer niet om. Ik wil ook niet terug. Zachtjes, toch licht dwingend voel ik de toekomst aan me trekken. Met een wat gespannen nieuwsgierigheid en pijnlijk confronterende verdrietige gevoelens tegelijkertijd, laat ik me de toekomst in rijden. Ik word rustiger en glimlach. Met Rich veilig en beschermend aan mijn linkerkant laat ik me ontspannen in de bijrijdersstoel zakken. We racen niet meer, maar cruisen.

Ik heb zin in dit nieuwe jaar. Ik weet namelijk dat ik je, net zoals alle andere jaren, heel dichtbij me houd.
Want zoals Yune toen ze klein was iedere avond voor het slapengaan zei: “Weet je hoeveel ik van je houd? Tot alle lantaarnpalen.”
En dat zijn er echt gigantisch veel!

Ik wens alle lezers van Ik mis je, een 2026 vol troost. Waarin liefde, gemis, herinneringen, verdriet en hunkering naar het leven, naast elkaar mogen bestaan.