Blog Bianca | Is het rouw of gewoon een slechte dag?

Het leven is niet eerlijk! Dat is een feit. De dood, rouw, verlies, ze maken geen onderscheid. Of je nu rijk, arm, man, vrouw, eigen baas of in loondienst bent, universitair geschoold bent of niet. Iedereen krijgt er in zijn of haar leven mee te maken. Eigenlijk best eerlijk, als je het zo bekijkt.

Maar waar de dood geen rekening mee houdt is, dat ik pas vierendertig was toen Paul stierf. En ik had al zoveel verloren in mijn jonge leven! Dat mijn leven eindelijk weer wat kleur had, mede dankzij Paul, daar heeft de dood weinig boodschap aan. De dood realiseert zich niet dat hij door Paul mee te nemen, mij alleenstaande moeder maakte van twee heel jonge meisjes. En dat ik veel langer de liefde van mijn leven moet missen dan de gemiddelde weduwe, is voor de dood geen reden om ons over te slaan.

Waar de dood ook geen rekening mee houdt, is dat je nog een kleuter bent en je papa nog heel hard nodig hebt. Je kunt niet nu al zonder hem, ook al denkt de dood van wel. Weet de dood wel dat het je de stoei- en wild-doen-met-papa-momentjes afneemt? Dat wanneer mama weer eens doorschiet in haar overbezorgdheid er geen papa is die dan zegt dat het allemaal wel meevalt? Nee, de dood is egoïstisch en denkt niet aan jouw kindertraantjes.

Dat veel mensen wel oud worden in een leven met weinig zorgen, maar Paul, de papa van mijn meisjes niet, dat vind ik niet eerlijk!

Dat ik als kind al afscheid heb moeten nemen van mijn moeder was al verdrietig, maar dat mijn dochters dit nu ook moeten meemaken, vind ik nog minder eerlijk.

Maar alsof dat niet genoeg is, voelt het alsof we dubbel gestraft worden. Want wanneer mijn kinderen of ik een slechte dag hebben of een langere periode niet lekker in ons vel zitten, moeten we eerst onderzoeken of het niet rouwgerelateerd is waar we last van hebben. Pas daarna kunnen we om passende hulp vragen of het laten voor wat het is.

Terwijl een ander kind met dezelfde klachten meteen serieus genomen wordt of er gezegd wordt dat het bij de leeftijd hoort, moeten wij zeker de rouw niet onderschatten of uitsluiten.

Geen zin in school? “Misschien komt het doordat haar papa is gestorven en ze daar nu pas laat van heeft.” “Eh… kan het niet zo zijn dat ze net als zoveel kinderen een periode geen zin heeft in school?”

Snel prikkelbaar en boos? “Misschien mist ze haar papa en uit ze op deze manier haar verdriet?” “Kan ze niet gewoon een slechte dag hebben, net zoals we dat allemaal wel eens hebben?”

Onzeker, zich druk maken om van alles en nog wat? “Het zo vroeg afscheid moeten nemen van haar papa heeft erin gehakt.” “Of is het gewoon leeftijdsgerelateerd en maken alle kinderen van deze leeftijd zich druk om school, vrienden, erbij horen, sporten, bijbaantje en ‘wat wil ik later worden?’”

Dat andere kinderen vrijwel onbezorgd in het leven staan en hun grootste zorg is of hun favoriete spijkerbroek gewassen is, is hen zó gegund. Al gunde ik dat mijn meiden ook en dat dit niet zo is, is niet eerlijk.

Zijn het prachtige meiden geworden? Absoluut!

En als dit komt door hetgeen ze hebben meegemaakt, dan is dat een bijkomstig voordeeltje en hartstikke eerlijk!