Blog Bertine – Het went nooit

Loslaten

We komen steeds dichterbij het moment dat het één jaar geleden is dat Daan overleed. Dat vreselijke moment, wat heeft hij gevochten om toch te blijven leven. Hij wilde zo graag bij ons blijven. Ik wil hier niet te veel details over kwijt, maar het was alsof ik in een horrorfilm zat.

Weinig mensen weten hoe de laatste dagen van Daan waren, ze waren heftig. Heel erg heftig , vooral voor een kind. En als moeder wil je niet dat je kind dat mee maakt. Maar het gebeurde en ik kon er niks aan doen. Ik moest hem loslaten. Iets wat ik zo lief heb, waar zo veel van hou. Gewoon liever dan lief. Mooier dan mooi en heel bijzonder. Mijn kind, die moest ik loslaten.

Kun je er aan wennen?

En na dit alles denken mensen dat het gaat wennen. Ze vragen dat ook: “gaat het nu beter?” Of ik krijg een luchtig antwoord, “het is niet anders”. Nee klopt, het is niet anders. Maar het is wel knap beroerd. Ik vraag me echt af, kun je hier ooit aan wennen? Gaat het leven zonder Daan gewoon worden? Kan ik vergeten wat er allemaal is gebeurd? Hoe kan dat? Dat gaat toch niet?

“Wat denk jezelf?”

Daan zou zeggen, “wat denk je zelf?” Nou precies dat is het: wat denk je zelf. Ik denk dat ik Daan alleen maar meer en meer ga missen. En wennen? Nee, dat gaat het echt nooit doen. Hoe kan ik nu wennen aan het missen van een kind. En zelfs op de dagen als het heel goed met mij gaat, kan het verdriet me zo overvallen.

IJsjes

Deze week overkwam me dat. Ik kom thuis van een heerlijke werkdag. Ik voel me goed en ook heel sterk deze dag. En ja, ook Daan komt in mijn gedachte op zo’n dag wel voorbij, maar dat is goed en fijn. We zitten samen aan tafel, de kinderen willen graag een ijsje na het avondeten. Ik denk aan Daan, die had ook heel graag zo’n ijsje willen hebben. Ik benoem het ook en zeg, “weten jullie nog hoe blij Daan van ijsjes werd?”

Isa en Thijn weten het nog. Hun ogen beginnen te glimmen en de verhalen over Daan komen boven. Opeens rollen de tranen over mijn wangen. Die stoel tegenover mij is leeg aan tafel. Dat plekje zal altijd leeg blijven. Daan komt nooit meer terug. Nooit meer met ons vijven aan tafel. Gewoon echt nooit meer. Ik kan even niet meer. Even geen energie meer om door te gaan. Ik duik al huilend heel vroeg mijn bed in. Ik kan even geen lichtpuntje vinden. Ik ben er helemaal klaar mee en hoop maar dat ik de volgende dag weer fris op kan staan.

Overleven

Dit verlies gaat niet wennen, ook niet na een jaar. Ik denk dat het missen juist steeds erger gaat worden, dat merk ik nu al. Het is een nieuwe manier vinden om door te leven, met en zonder Daan. Een manier om te overleven, dat is wat het is.