Blog Bertine – Twee jaar zonder jou

Moe

Stap voor stap komt alles weer in mijn gedachten voorbij. De laatste dagen voor het overlijden van Daan beleef ik opnieuw. Er zijn zelfs dagen bij dat ik me misselijk voel, dat ik helemaal blokkeer. Dat is wat verdriet met mijn lichaam doet. Ik ben moe, heel erg moe zelfs. Mijn moederhart is gebroken en zal nooit meer helen. Ik zal ermee moeten leren leven. Wat een ontzettend moeilijke opgave is dat!

‘Mijn moederhart is gebroken en zal nooit meer helen’

Eind juni 2016 namen we Daan mee naar huis, om nog een mooie zomer samen thuis te zijn. Niemand wist en kon vertellen hoe lang precies. Opzich is dat het mooie van het leven, dat je nooit weet hoe het zal verlopen. Maar deze keer had ik het wel graag willen weten. Hoewel ik dan niets anders had gedaan, dan zoals we het hebben gedaan.

Pijn van verdriet

Inmiddels weet ik ook dat je je niet voor kunt bereiden op het verlies van je kind. Dat het zo anders is dan dat je van te voren kan bedenken. De pijn van het verdriet is nog vele malen heftiger dan de pijn die je voelt als je hoort dat je kind ernstig ziek is. Of het moment dat je krijgt te horen dat je kind niet meer beter zal worden en zal gaan sterven. Ook al die momenten zijn in mijn leven langs gekomen en waren minder heftig dan de pijn die ik nu voel. Maar ik zie ook dat iedereen de pijn op een andere manier draagt en dat we daar allemaal ook weer anders in zijn.

‘Ik ben blij met alle foto’s en filmpjes die ik van Daan heb’

Het missen wordt steeds meer en meer. En mijn verlangen om Daan weer te zien, met hem te praten en hem vooral ook vast te houden is zo groot. Ik ben blij met alle foto’s en filmpjes die ik heb. Elke week is er wel een moment dat ik ze weer even bekijk. Maar die wens om Daan nog heel even te zien en vast te houden, blijft heel diep van binnen in mij zitten. Die wens is zo groot, en tegelijk zo onmogelijk.

Lege plek

Wat mis ik mijn kind, wat mis ik Daan. Ons leuke en bijzondere jongetje missen we in ons gezin, ons thuis is niet meer compleet. Elke keer weer die lege plek aan tafel. Of de jas van Daan die steeds maar stil blijft hangen aan de kapstok. Het is allemaal zo leeg, alles heeft een andere waarde gekregen.

Anders

Sowieso is het leven anders geworden. Ik ben anders. Ik kijk door een andere bril naar het leven. Ik kan me echt niet meer druk maken om een lange rij in de supermarkt. Of als ik echt iets wil, dan probeer ik dat te regelen. Het is nu en anders misschien wel nooit meer. Het leven kan morgen zomaar weer anders zijn.

‘Ik probeer te genieten’

Nu gaat het leven over het algemeen gewoon verder, dat weet ik ook wel. Ik probeer te genieten en te zorgen dat we met z’n viertjes boven water blijven. Ik hou van de zomer en van het mooie weer. Heerlijk vrij zijn en genieten van de kinderen die ik nog wel heb. We doen ons best om zonder Daan er iets van te maken.

Tegenstrijdig

Maar vandaag is weer zo’n dag die enorm tegenstrijdig is. Het is mooi weer, de zon schijnt weer volop. En het is ook de dag waarop Daan twee jaar geleden stierf. Vandaag brengen we mooie rode bloemen bij zijn graf en een nieuwe knuffel. We denken vandaag extra aan zijn leven, maar ook aan het moment dat hij het leven los moest laten. Het moment dat wij hem los moesten laten.

Lieve Daan, wat missen we je!