Blog Bertine – Gewoon een kaartje

1 januari 2017 · 00:26

Update: 21 februari 2025 · 13:55

Daan was gek op kaarten. Maar sinds Daan is overleden is het stil bij de brievenbus, schrijft Bertine. ‘Daan zit niet meer op de uitkijk of de postbode er al aan komt. Vaak zie ik haar doorfietsen.’

Brievenbus

Toen Daan ziek was, werd mij vaak gevraagd waar Daan blij van werd. Mijn antwoord was meestal: “van een kaartje”. Daan was gek op kaarten. Hij vond het heerlijk om samen de kaarten te lezen, kaarten te sorteren, plaatjes kijken. Toen hij in 2012 ziek werd begon de kaartenstroom. Al heel snel herkende hij onze postbode en als hij kon snelde hij naar de voordeur.

“Daan vond het heerlijk om samen de kaarten te lezen, kaarten te sorteren, plaatjes kijken.”

Nog even een “dank je wel” door het gaatje van de brievenbus roepen. En dan kwam hij vol trots weer de woonkamer binnen lopen, vaak met een stapel kaarten in zijn handen. Daar werd Daan echt zo blij van.

Tienduizend kaarten

Afgelopen zomer deed een vriendin een oproep op Facebook om Daan een kaartje te sturen in het ziekenhuis. Wat er toen gebeurde was echt ongelofelijk. Kaarten kwamen er, heel veel zelfs. Maar ook ballonnen en allerlei kadootjes. Zijn ziekenhuiskamer was binnen een mum van tijd gevuld. Wat zag dat er gezellig uit. En de kaarten bleven komen, het zijn er uiteindelijk meer dan tienduizend stuks geworden. Daan vond het geweldig.

Stil

Nu is het stil bij de brievenbus. Daan zit niet meer op de uitkijk of de postbode er al aan komt. Vaak zie ik haar doorfietsen. Dat zijn van die momenten dat ik weer moet slikken, dat ik besef dat Daan er niet meer is. Dat het voor altijd bij de brievenbus stil blijft.

Kaartjes sturen

Zelf was ik ook fan van kaartjes, ik stuurde regelmatig iemand er één. Maar door de intensieve zorg voor Daan kwam ik er niet meer aan toe en kon ik het ook vaak niet. Ik heb me voorgenomen om weer kaartjes te gaan sturen. Een mooi voornemen denk ik zo, want volgens mij is iedereen blij met een kaartje.

“Met ogen vol tranen sluit ik een kaart”

Zo iets gewoons, een kaartje schrijven blijkt nu toch heel moeilijk te zijn. De namen van ons gezin onderaan de kaarten schrijven doet pijn. Tuurlijk schrijf ik Daan zijn naam erbij en ik teken er een mooi hartje omheen. Met ogen vol tranen sluit ik dan de kaart. Alles wat eerst zo gewoon was heeft nu ook een stempel gekregen. Elke dag ieder moment kom ik je in iets tegen, lieve Daan wat mis ik je!