Blog Bertine – ‘Voor altijd bij me’

‘Ik mis je zo’

Ik had nog zo graag voor je willen zorgen. Ik had alles voor je willen doen. Ik had je nog zo graag hier bij mij gehad. De dagen gaan voorbij, elke dag weer één zonder jou. Oh wat mis ik je. Soms wil ik het gewoon even keihard schreeuwen zodat iedereen het hoort: “ik mis je zo!”.
Vier jaar lang heb ik intensief voor je gezorgd, maar het maakte niet uit. Dat kon ik en dat wilde ik. Nu is het veel zwaarder. Zonder jou, zonder je ziekenhuisbezoeken, zonder alle zorgen. Ik mis je gewoon in alles.

Zijden draadje

Toen Daan kanker kreeg was ik vaak heel bang om hem kwijt te raken. Verschillende keren hing zijn leven aan een zijden draadje, maar steeds kwam het weer goed en ging Daan door, hij wilde zo graag leven. Hij genoot zo intens van het leven, ook al was hij ziek. Daar kan ik trouwens, en misschien jij ook wel, veel van leren. Kleine dingen waren voor hem belangrijk. Hij raakte iedereen in zijn of haar hart met de interesse die hij voor hen had.

Onuitwisbaar

In de periode van het ziek zijn dacht ik vaak aan hoe het zonder Daan zou zijn. Hoe de uitvaart zou zijn en wat ik allemaal nog meer zou willen. Eén gedachte was ook vaak aanwezig. Ik wilde, als Daan er niet meer zou zijn, een hartje op mijn arm. Een hartje, onuitwisbaar en voor altijd bij mij. Een teken van mijn onvoorwaardelijke liefde voor Daan.

Daan was overleden en bij ons thuis. Hij lag daar “gewoon” beneden in de woonkamer op zijn bed waar hij de afgelopen drie weken was verzorgd. Zijn mooie kleurige dromendeken over hem heen. De mooiste kleding en natuurlijk zijn lievelingsschoenen aan. Het zag er zo vredig uit. Maar als je er echt over na gaat denken dan was het zo verdrietig en zo onnatuurlijk. Na negen weken in het ziekenhuis zijn geweest mocht hij drie weken bij ons thuis zijn. Veel te kort.

Een bijzonder hartje

Opeens was daar het einde van zijn jonge leven. Zo fijn dat hij die laatste weken bij ons kon zijn en thuis mocht sterven. We hebben zijn knuffels bij hem gezet. Ik heb een hartje op zijn arm getekend en in zijn oor gefluisterd dat ik die ook zou krijgen. Een paar weken geleden was het zover. Ik heb mijn hartje op mijn arm, voor altijd bij me.