Blog Arjan | 'Heb je het al een plekje kunnen geven?'

“Heb je het al een plekje kunnen geven?” Iedereen met verlies heeft het wel eens gehoord. Een goedbedoelde vraag natuurlijk, vanuit de hoop dat iemand instemmend antwoordt. Het is nu eenmaal fijn om te horen dat het goed gaat met mensen van wie je denkt dat ze het moeilijk hebben. “Ja hoor, het is klaar,” zou het dan opgeruimd moeten klinken, waarop je met een high five lachend het verdrietige onderwerp afsluit.

Levenslang

Maar zo gaat het natuurlijk niet. Bij de meeste mensen is rouw nooit klaar, je neemt het je hele leven mee. Anemoon en ik zeggen wel eens tegen elkaar: “We hebben levenslang”. Evengoed heb ik mijn verdriet een plek kunnen geven. Letterlijk.

Huilkuil

Die plek is tussen de duinen achter ons huis. Een plek waar zelden iemand komt en waar ik zo af en toe mijn emoties laat gaan. De natuur oordeelt niet en ik voel me er vrij om te huilen, stampen, of wat zich dan ook aandient. Dat doe ik sinds Mees is overleden en sindsdien noemen Anemoon en mijn dochter het licht spottend ‘de huilkuil’.

De laatste jaren verdiep ik mij in de vraag hoe mensen zich verbonden kunnen voelen met natuur, en het valt me op dat de term ‘sitspot’ populair wordt. Dat is een plek in de natuur waar je een tijd lang gaat zitten, om eigenlijk helemaal niets te doen. Sommige mensen zijn er twintig minuten, en ik ken ook diehards die er anderhalve maand zijn. Je zit er gewoon en je observeert wat er om je heen gebeurt. Je hoort vogels, je ruikt de grond, etc.

En als je iets vaker op dezelfde plek gaat zitten, ontwikkel je er vanzelf een thuisgevoel. Ik had er ook een, maar mijn sitspot is inmiddels een huilkuil geworden. Als ik het zo opschrijf klinkt het niet aantrekkelijk, maar voor mij is het dat wel. Ik zoek mijn huilkuil graag en regelmatig op.

Valkuil

Behalve een huilkuil heb ik namelijk ook een valkuil. Ik doe te vaak te veel. Ik vind veel dingen leuk en zeg soms te weinig nee. En als ik het dan heel druk heb, vind ik ook nog eens alles belangrijk. Dan schiet het rouwen erbij in. Dan ben ik met andere dingen bezig. Tenminste, dat lijkt zo.

Want ondertussen wringt het diep van binnen, alsof er iets op me wacht. Ergens zitten nog die emoties die gevoeld willen worden. En uiteindelijk gebeurt dat natuurlijk ook. Gebogen over de laptop, of rennend tussen afspraken in, uit zich dat eerst in mijn nek. Die wordt stijver, ik ga wat krommer lopen en krijg steeds meer een gevoel van onbehagen.

Inmiddels weet ik dat ik dan gewoon even moet stoppen. Vertragen. Dan is het tijd voor de huilkuil! Zodat ik in het midden van de natuur weer de veerkracht op kan snuiven die de natuur zo eigen is. De veerkracht die ook in ons zit, omdat wij daar ook onderdeel van zijn.

Morgen weer

En zo is die plek in de duinen ook een beetje onderdeel van mij. Het is een plek voor mijn verdriet. Niet om op te bergen en het leven weer op te pakken als vanouds, maar juist om ernaartoe te gaan. Dus als iemand mijn nu vraagt of ik het een plekje heb gegeven, antwoord ik: “Ja, heerlijk, morgen ga ik er weer naartoe”.

• Mees (16) overlijdt na een ongeluk: ‘Als je verdriet écht toelaat, laat je ook de liefde toe’

  Mees (16) overlijdt na een ongeluk: ‘Als je verdriet écht toelaat, laat je ook de liefde toe’

• ‘Wat een avontuur moest worden, werd onze grootste nachtmerrie’

  ‘Wat een avontuur moest worden, werd onze grootste nachtmerrie’