Blog Annelies – Ook ik ben een moeder

15 maart 2018 · 13:51

Update: 5 februari 2025 · 10:07

Als ritueel begeleider en spreker bij afscheid hoort Annelies Brinkhuis dagelijks verhalen van over verdriet en verlies. Annelies schrijft over de gevoelens die deze verhalen bij haar oproepen. Haar gesprek met een vrouw die haar dochter verloor, maakt diepe indruk: “Ik probeer uit alle macht éxtra van mijn kinderen te genieten.”

Als ik de rouwkaart open, valt het me gelijk op. Ik lees de naam van de overleden vader met daaronder de namen van de achterblijvers: zijn vrouw en hun twee kinderen. Achter de meisjesnaam staat een kruisje.
Tijdens het gesprek dat ik met zijn vrouw heb, praten we over de afscheidsdienst en het verlies van haar man. Maar we bespreken óók het verdriet om hun overleden dochter. Het verdriet dat in elke herinnering doorklinkt: dat was nog vóór haar overlijden, dat was erna. Toen waren we nog met z’n vieren, toen nog maar met z’n drietjes. Toen waren we nog gelukkig samen en daarna. Ach, daarna…

Kinderen

Het gesprek beweegt zich heen en weer tussen het gemis om haar man en het missen van haar kind. En ergens in dat gesprek komt de vraag die ik verwacht, maar het liefst zou ontwijken.
“Heb jij zelf ook kinderen?” Ze kijkt me strak aan. Ik weet dat mijn antwoord haar troost geeft. Ook ík ben een moeder die weet wat het is om een kind lief te hebben. En tegelijk is het een antwoord dat een onoverbrugbare afstand schept.  ”Hoeveel kinderen heb je?”  ”Drie”, antwoord ik en ik krijg er een kleur van. Ze merkt het niet.

‘Mijn rijkdom is óók mijn kwetsbaarheid’

Extra genieten

Het laat me niet los. Niet als ik naar huis rijd, niet in de weken na de uitvaart. Het besef dat mijn rijkdom ook mijn kwetsbaarheid is. Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn om een kind verliezen, maar die gedachte maakt me alleen maar verdrietig. Daarom probeer ik maar uit alle macht éxtra van ze te genieten.

En ik bedenk me dat al die dingen waaraan ik me stoor, helemaal niet belangrijk zijn. Want wat maakt het uit dat hun kamer een puinhoop is? Dat elk gesprek op een discussie uitloopt? Dat ze druk zijn met van alles, behalve met school? Ik moet niet zuchten en boos worden, maar relativeren en genieten.

Niet weggaan zonder een zoen

Ik houd het nog geen week vol. Dan hoor ik mezelf weer mopperen en zeuren. En tóch is er iets veranderd. Ik laat ze niet meer weggaan zonder een zoen en zeg net even wat vaker dat ik van ze hou. En dat ik wil dat ze NU hun kamer opruimen!

Deel dit artikel: