Birgit vraagt zich af: Hoe gaat het met je?

“Hoe gaat het met je?” vraagt een collega aan mij terwijl ik wacht tot de koffie uit de automaat in het plastic bekertje is gelopen. Ik denk ‘K*T’, maar ja, dat zeg je natuurlijk niet. Een moment denk ik na: tja, hoe gaat het eigenlijk met me? Mijn moeder is vorige week overleden. Hoe gaat het dan met je? Na een korte stilte zeg ik: “Om eerlijk te zijn, heb ik geen idee.”

Familie, vrienden, collega’s, kennissen, allemaal vragen ze ‘Hoe gaat het?’. Heel normaal. Dat hebben ze altijd gedaan en na het overlijden van mijn moeder zijn de meesten het ook blijven doen. Maar, nog nooit eerder had ik zoveel moeite met het geven van een antwoord. Steeds als ik de vraag krijg ontstaat er kortsluiting in mijn hoofd, want:

• Het is altijd de vraag of iemand wel op een antwoord zit te wachten. Het is immers ook een soort groet, een vraag uit beleefdheid. Je moet je ‘gesprek’ toch ergens beginnen.
• De helft van de tijd weet ik het antwoord zelf niet (mijn emoties zijn een soort rollercoaster).
• En als ik het antwoord wel weet dan moet ik ook nog beslissen of ik het wel wil vertellen. En hoe bepaal ik dat?

Ingewikkeld. En om de discussie in mijn hoofd nog complexer te maken. Het aller-allerergst vind ik het als iemand de ‘Hoe gaat het met je?’-vraag niet meer aan mij stelt. Zelfs niet als ik zelf de vraag wel stel. Is die persoon niet geïnteresseerd, durft hij/zij de vraag niet meer te stellen of heb ik iets verkeerd gedaan en moeten we iets uitpraten?
Het doet mij pijn als mensen de vraag vermijden, het gesprek niet meer met mij aangaan en het maakt mij ook onzeker over mijn relatie met die persoon.

Het gaat goed met mij, het gaat NIET goed mij, het gaat goed met mij, het gaat…

Mijn gevoelens zijn een soort achtbaan. Het ene moment voel ik mij ontheemd, voel ik de tranen achter mijn ogen prikken, ben ik er met mijn gedachten niet bij en voel ik mij heel, heel erg moe. Het andere moment heb ik energie, lijkt het dagelijks leven weer een normale vorm te krijgen en zie ik het wel weer zitten.
Het is kan zelfs zo zijn dat ik ineens verdrietig ben terwijl 5 minuten daarvoor alles nog prima ging. Kortom: ik heb het gevoel dat ik gek word. Dus, hoe gaat het dan met je?

Hoe ga ik om met de ‘Hoe gaat het met je’-vraag?

Ik vind het dus maar lastig die ‘Hoe gaat het met je’-vraag. Gelukkig heb ik onlangs ook de waarde ervan ontdekt. De vraag is namelijk niet alleen maar lastig, het is ook een mooie kans. Het geeft mij de mogelijkheid om mijn verhaal kwijt te kunnen!

Het verhaal van het verdriet, het gemis, de pijn en de moeite om mijn leven weer op te pakken. Het verhaal van dat ik soms niet weet hoe het met mij gaat. En ook het verhaal van de lichtpuntjes en kleine successen op de weg van rouw.

Ik kies er nu bewust voor om mijn verhaal te delen met mensen die vanuit oprechte interesse vragen hoe het met mij gaat.
Ik heb gemerkt dat het vertellen van – vaak maar kleine stukjes van – mijn verhaal mij helpt om het te ordenen. En ook dat er hele mooie gesprekken uit ontstaan. Want uiteindelijk heeft iedereen een verhaal!

Na het overlijden van haar moeder heeft Birgit allerlei vragen. In ‘reisblog over rouw’ zoekt ze daarop de antwoorden.