Terugdenkend aan het sterven van haar geliefde man, beschrijft Joke de momenten van verstilling tussen leven en dood. Het gevecht van moeten loslaten en dat nog niet willen.
Stilte
Ik kijk naar je. Je bent stil. Er komt niets meer nu, geen adem, geen wimperknipper, je lichaam is er klaar mee. Het gevecht is over. Het vuur is gedoofd en je hart is tot rust gekomen.
De kamer is vol van je vertrek. Buiten drijven witte wolken. Binnen heeft je ziel zich losgemaakt van alles. Je bent niet meer van deze aarde. Naar huis gegaan, naar de plaats waar het veilig is.
Nu het nog kan
Nu het nog kan, wil ik zomaar bij je zitten en naar je kijken,
zomaar bij je zijn,
doodstil bij je zijn
.
Zolang ik je nog zien kan, zit de pijn –
zo warm en vloeibaar – in mijn hart gevangen.
Maar als ik opsta, wordt de pijn verlangen,
dan scheurt voorgoed ons samenzijn uiteen,
dan breekt de tijd:
één blijft en één ging heen.
Ik weet niet of ik dat wel dragen kan –
nog niet, nog niet!
Ik kan je nu nog zien;
ik kan je huid nog raken.
Je bent er nog,
al ben je er niet meer.
Laat mij maar doodstil bij je zijn.
Joke Verweerd is schrijfster van verhalen, romans en gedichten. Begin 2017 verloor
Joke haar echtgenoot na een kort ziekbed, na een lang huwelijk.
In haar nieuwe boek Troostpleister Over verdriet, verlies en veerkracht heeft zij woorden gevonden voor het loslaten van een geliefd mens en voor de rauwheid van rouw.
Bovenstaande tekst is met toestemming van Boekencentrum Uitgevers overgenomen. Vanaf 13 maart 2018 is het boekje van Joke Verweerd verkrijgbaar in de boekhandel.
