‘En toen opeens, kwam het keihard binnen, stond de wereld even stil, de dag verloor zijn onschuld door die beelden, koud en kil’, schrijft Janet Freriks in haar gedicht, vijf jaar na de ramp met de MH17.
Op 17 juli 2014 werd het toestel met vluchtnummer MH17 uit de lucht neergehaald. Daarbij kwam 298 mensen om het leven, onder wie 196 Nederlanders. Een ramp waardoor heel het land stil en aangeslagen was. Wat ontzettend veel mensen in rouw en diep verdriet. Nu, vijf jaar later, zijn we hen niet vergeten. Daarover schrijft Janet Freriks dit ontroerende gedicht.
Samen
De zon die scheen
uitbundig
als op een echte zomerdag
mensen lachten, praatten, werkten,
onwetend wat nog voor hen lag
en toen opeens
kwam het keihard binnen
stond de wereld even stil
De dag verloor zijn onschuld
door die beelden, koud en kil
In één klap weggevaagd
zoveel mensen, zoveel dromen
Levens, zo plotseling
aan hun einde gekomen
de brokstukken
als stille getuigen
Van de MH17
de vlucht, die zorgeloos had moeten verlopen
heeft het einde nooit mogen zien
Als land diep in ons hart getroffen
Vonden we steun bij elkaar
staken kaarsjes aan en huilden samen
en toen de slachtoffers eindelijk thuiskwamen
waren we met z’n allen daar
We stonden er samen, langs de kanten van de weg
Om die laatste eer te betonen
Aan hen, die nog zoveel plannen hadden,
Maar nooit op hun bestemming mochten komen
En hoewel de jaren verstrijken,
Vergeten wij hen niet
Daarom herdenken we vandaag in liefde
en staan we stil bij het verdriet
van zoveel nabestaanden, voor het leven getekend
Laat weten dat je ze ziet
Tekst Janet Freriks
Beeld: ANP/Remko de Waal
