Gedicht | De wereld staat stil

De wereld staat stil

De wereld staat stil
De grond verdwijnt onder je voeten
Je houdt de adem in
Vol ongeloof hoor je het aan
De fatale boodschap
Kanker, asbestkanker
Ongeneeslijk, onbehandelbaar

Het is stil in de ziekenkamer
Je wilt nu zo snel mogelijk naar huis
De wereld draait weer door
Door op volle toeren
Je krijgt veel bezoek, kaartjes en telefoontjes
Het onwerkelijke leven begint

Je probeert door te leven
Zoals voor die tijd
Zoals iedereen tegen je zegt,
Probeer er nog van te genieten
Zolang het nog kan.

Het begint met kleine inleveringen
Fietsen en wandelen wordt moeilijk
Traplopen is zwaar
Je komt adem te kort
Je wilt naar buiten
Dan maar in een rolstoel.

Het bed komt in de kamer
En dan, ja dan voel je
Je bent met je laatste stukje leven
Overleven bezig.

Je probeert door te vechten om
Nog zolang mogelijk
Bij ons te kunnen blijven.
Het laatste gevecht wat je
Bijvoorbaat niet kunt winnen

De wereld staat stil
Jouw wereld
Jouw leven is geleefd
Voorbij

De cirkel is rond
Stilte, pijn, verdriet
een niet te bevatten leegte.

Mijn leven, mijn wereld
Draait door, zelfs op volle toeren
Maar ik leef in een roes
Op de automatische piloot
Ik probeer alles bewust
Mee te maken, te regelen
Maar het is een gevoel
Dat alles een droom is
Dat het niets met mij
Met ons te maken heeft.

Als ik niet kon slapen
Heb ik dit alles reeds vaak beleefd
Maar nu is het echt en loop ik
Met allen die jou en mij lief zijn
Achter je kist

Het doet meer pijn dan ik
In mijn bangste dromen
Heb beleefd

De klokken laten hun
Welkom horen
Een laatste groet
Van het leven
Aan jouw.

Ineke Jannink

Over Ineke Jannink

Ineke Jannink (74) verloor haar lieve echtgenoot Henk in 2010. Henk is overleden aan de gevolgen van asbestkanker. Ineke schrijft graag gedichten en teksten: ‘Dit helpt mij enorm in het verwerkingsproces. Hopelijk helpt het anderen ook in hun verdriet.’

Henk was altijd kerngezond, maar langzaam maar zeker werd hij steeds vermoeider. Na een longonderzoek werd asbestkanker geconstateerd. Ineke: “Henk heeft alle behandelingen afgewezen, geen kuren, geen medicatie. We hebben toen samen nog een goede tijd gehad, maar ik mis Henk elke dag. Het verlies blijft altijd als een schaduw met me meelopen. Wel ervaar ik de mooie en goede jaren van ons samen, en met de kinderen, als heel dierbaar.”