Van buiten zie je meestal niet hoe iemand zich echt voelt. En zeker na een verlies, kan het soms lijken alsof je weer gewoon meedoet met het leven. Ook al voel je je van binnen heel anders. ‘Oh ja, het gaat weer beter. Kijk hoe ik weer geniet. De buitenkant die wil wel. Vanbinnen huist verdriet.’
Als je rouwt om het verlies van iemand waar je heel veel van hield, voelt het soms vreemd wanneer je ineens weer kunt genieten. Weer vrolijk kan zijn. Tegelijkertijd blijf je van binnen die pijn en het gemis voelen. Daarover gaat dit gedicht van Eva van Maele.
De buitenkant, de binnenkant
Oh ja, ik kan weer meedoen
ik kan weer vrolijk zijn
de buitenkant die gaat wel
vanbinnen zit de pijn
Oh ja, het gaat weer beter
kijk hoe ik weer geniet
de buitenkant die wil wel
vanbinnen huist verdriet
Oh ja, ik wil wel leven
ik doe al aardig mee
de buitenkant moet verder
de binnenkant zegt ‘nee’
Maar af en toe geniet ik echt
met hen die naast me staan
die weten en ook voelen
dat het echt nooit meer
echt zal gaan.
Eva van Maele
