Column Nico – Waardevolle muntjes
Kleindochter vindt wat geld in een kopje bij opa thuis, daar kan ze mooi wat boodschappen van halen voor opa. Dat doet ze vaker nu oma er niet meer is. ‘Hoeveel krijg je van me?’ vraagt opa als ze weer terug is. ‘Niks, ik vond geld in een kopje en dat was precies genoeg.’ Opa schrikt. Dat waren de laatste centen van zijn overleden vrouw. Een dierbare herinnering. Hij praat nooit over haar tot dit moment…
Plotseling overleden
Je bent een geweldige kleindochter. Een keer per week ga je naar je opa toe om koffie te drinken en ook zijn huis netjes te maken. Hij wil geen thuishulp gebruiken, maar een beetje ondersteuning van familie vindt hij fijn. Hij is al tien jaar alleen. Je oma is gestorven toen jij zeven jaar was. Je logeerde er juist toen zij plotseling is overleden.
Zou hij nog wel aan haar denken?
Opa praat nooit over haar. Zou hij nog wel aan haar denken? Als je op een keer zijn kast hebt opgeruimd, besluit je om boodschappen voor hem te doen. ‘Opa, ik ga voor u naar de supermarkt!’ Als je terugkomt, vraagt hij hoeveel geld hij jou verschuldigd is. ‘Niets. Ik zag vanmorgen namelijk dat er wat geld in een kopje in uw kast zat. Dat heb ik gebruikt en het was precies genoeg.’ Je opa schrikt, wordt stil en krijgt tranen in zijn ogen. ‘Meisje, dat geld had oma er nog in gedaan!’
Herinneringen
Er zijn mensen die een herinneringskoffertje vullen met spulletjes die hen aan een overleden dierbare herinneren. Foto’s, een kledingstuk, een pen, overlijdensberichten uit de krant en kerkbode. De meeste mensen doen dat niet, maar die hebben zomaar wat dingetjes bewaard. Of ze laten iets intact, precies zoals een gestorven geliefde het heeft opgesteld.
De overledene blijft er zo nog een klein beetje bij horen. Dat is belangrijk.
In het eerste jaar na een overlijden komt dat het meest voor. Schoenen blijven staan. Een hoed blijft aan de kapstok hangen. De fiets wordt niet weg gedaan. Langzaam verdwijnen er daarna steeds meer spullen van de overledene. Een enkel dierbaar voorwerp wordt gekoesterd. Rouwende mensen houden zo verbinding in stand met wie er niet meer is. De overledene blijft er zo nog een klein beetje bij horen. Dat is belangrijk.
Waarde
Omstanders weten er vaak niet van en als ze het weten, begrijpen ze het niet. ‘Moet u nou die oude beker nog bewaren? Er is al een stuk uit!’ Dat een lieve kleindochter per ongeluk het geld uitgeeft dat oma zelf nog in het kopje gedaan heeft, meer dan tien jaar geleden, haalt weer even de rouw naar boven. Dat geld was gewoon geld en toch had het veel meer waarde.
Voor beiden goed
Opa praatte dan wel niet uit zichzelf over zijn overleden vrouw, maar hij hield de herinnering op zijn eigen manier vast. ‘Zal ik weer wat geld in het kopje doen opa?’ ‘Nee meisje, daarmee krijg ik oma toch niet terug. Laat maar. Jij kunt er ook niets aan doen. Je wist het niet.’ Tja, en dan heb je onbedoeld zomaar een gesprek met je opa over oma. Dat is voor beiden goed.
Geschreven door
Nico van der Voet
